وقتی توت فرنگی بچه محصل بود!

امروز بعد از چند روز دومرتبه دارم روزه می گیرم. معده ام که چندروزی بود حسابی به خوردن عادت کرده بود حالا بنای ناسازگاری گذاشته و قارو قوری راه انداخته که نگو و نپرس. از وقتی بیدار شده ام طبق عادت همیشگی ام چند بار بی اختیار خواسته ام آب بخورم اما تا لیوان را نزدیک دهانم آورده ام یادم افتاده که عهه من روزه ام ! یواشکی با خودم می گفتم اگر یکم دیرتر یادت افتاده بود آب رو خورده بودی راحت شده بودی ها... بگذریم

بیاید بنشینید می خواهم از هشت نه سال پیش بگویم! از وقت هایی بگویم که توت فرنگی بچه محصل بود

سال اول دبیرستان که بودم روی نیمکت موازی با نیمکت من و سمیرا مریم نامی می نشست. سمیرا رفیق گرمابه و گلستانم بود از همان هایی که روی حساب خراب رفاقت بودن کلی تقلب های جور و واجور بهش می رسانی و گاهی نمره اش از خودت هم بهتر می شود! اما تو ناراحت نمی شوی. داشتم از مریم می گفتم دختر لاغر و تکیده ای با چشم های بر آمده اما گود رفته (الآن خوب تصویر ذهنی گرفتید دیگر!) با پسری دوست بود و آنطور که خودش می گفت تیریپ ازدواج بودند آن هم در سن شانزده سالگی! نیمکت پشتی مان هم ندا می نشست دختر تپل مپل و دوست داشتنی ای بود! و البته ساده

یک روز زنگ ورزش من و سمیرا یک گوشه نشسته بودیم(بیشتر زنگ مدیتیشن بود تا ورزش و تحرک) که ندا آمد کنارمان و با ناراحتی تعریف می کرد که مریم انگشتر طلای قیمتی اش را به امانت گرفته اما هنوز برنگردانده است و حالا هم وعده ی سر خرمن می دهد. آخرش هم از من خواست که با او صحبت کنم

من قبول نمی کردم اما وقتی گریه کرد که اگر مادرش با خبر شود خیلی برایش بد می شود با سمیرا رفتیم پیش مریم و موضوع را برایش گفتیم او هم داستانی مبنی بر اینکه انگشتر گم شده است و ندا یک کمی صبر کند تا او پول هایش را جمع کند و یکی لنگه ی همان قبلی برایش بخرد تحویلمان داد. خلاصه بدو بدو برگشتیم این گزارش را به ندا دادیم. الان که دارم برای خودم یاد آوری می کنم از دست خودم حرص می خورم که من و سمیرا این وسط دقیقن نقش مرغک نامه بر را به عهده داشتیم انگار وقتی انگشتر رد و بدل کرده بودند ما در جریان بودیم! خلاصه اینکه یک مدتی کار ندا شده بود گریه و کار مریم هم البته همان گریه! این یکی می گفت مادرش خیلی حساس است و مسیله اصن پولش نیست آن یکی هم می گفت خانواده اش اگر بفهمند از کسی طلا قرض گرفته پدرش را در می آورند

چند وقتی گذشت و داستان مریم و ندا همانطور ادامه داشت. تا اینکه سروکله ی یک دزد در کلاس پیدا شد. زنگ تفریحی نبود که وسیله ای پولی چیزی گم نشود. اوضاع طوری شده بود که ما با کیف هایمان به حیاط می رفتیم. تا اینکه ندا گفت سیم کارتی که تازه خریده بوده گم شده است. ما هم دیگر با قضیه دزدی انس گرفته بودیم و اصلن تعجب نمی کردیم طبیعتن. یک روز که جشن پسر خاله ام بود با مادرم به آرایشگاه رفته بودیم که موهایم را کوتاه کنم دقیق به خاطر دارم زیر دست آرایشگر بودم که ندا به موبایلم زنگ زد جواب که دادم صدای مریم بود! خیلی تعجب کردم توی دلم گفتم حتمن پیش هم هستند و مریم از خط ندا تماس گرفته. اما مریم گفت که خط جدیدیش است و تازه گرفته و من می دانستم که این همان خط گم شده ی ندا است که قبل از استفاده شماره اش را به من داده بود و من هم save کرده بودم. الان متوجه شدید دزد کلاس چه کسی بود دیگر؟ برای من که خیلی حس بدی بود . وقتی فهمیده بودم دزد کلاسمان دوست صمیمی خودم است!

مریم تابستان همان سال وقتی شانزده هفده سال داشت با دوست پسرش ازدواج کرد. امروز هم از سمیرا شنیدم که برای بار دوم باردار است. 

+پیش پای شما کولر سوخت و الآن من دارم به یه توت فرنگی له شده تبدیل میشم

++ بلک کتس رو پخشه با آخرین ولوم....  همونکه میگه " با اون دو تا چشم سیات اخم نکن بت نمیاد" حسابی قاطی کردم

+++خدا کنه نتیجه ی عمل ته تغاری خانومی خیلی خوب باشه(چرا اینجا آیکون آمین نداره؟)