مژگان-پارت اول

قصه،هیچ ارتباطی به نویسنده ی وبلاگ ندارد.

شاید اگر داستان علاقه ی پدر به مادر را از زبان چند نفر نشنیده بودم،هیچ زمانی نمی رسید که باور کنم مردی که پدرم است روزگاری پاشنه ی در خانه ی مادر را از جا در آورده باشد.که یا مادر یا مرگ! یا می دهیدش یا خودم را می کشم.شاید اگر "گذشته "نبود  به یقین می گفتم که هیچ محبتی در کار نبوده .که این مرد فاقد عنصر عشق است.مگر نه اینکه حاصل عشق،فرزندانمان هستند؟ چطور می شود عاشقشان نبود؟ چطور می توان در توان داشت و انجام نداد؟داشت و دریغ کرد... احساس و مال و زندگی را....عشق را نیز! همه و همه را.

همان روزهایی که با جنگ و دعوا شهریه می گرفتم و کلاس موسیقی می رفتم.خساست پدر بیشتر از هر زمان دیگری خودش را نشان داد.وقتی موعد پرداخت هر ماه، چندساعت گریه می کردم که پول بدهد.با اکراه و هزار حرف درشت اسکناس هایی که وصل به جانش بود انگار، جلوی روم می انداخت.بارها آرزو کردم بزرگ باشم.آنقدر بزرگ که دیگر چیزی ازش نخواهم.

بوتیک های بالای شهرش تا مرز انفجار پر بود از کتانی و لباس و کفش و کیف مارک.و این در حالی بود که من،بهتر است بگویم ما.من و عرفان و مامان.در حسرت همه چیزمانده بودیم.همه چیز به معنای واقعی کلمه. خنده دار بود.مضحک بود اصلا.که داشته باشی و در عین حال، نداشته باشی.که باشد اما برای تو نه!گاهی واقعا شک می کردم به اینکه دخترش نباشم.اما گواهی بالاتر از این چشم ها هم مگر داشتیم؟ من چشم های پدر را داشتم. شباهت زیادی بین ما بود.که اگر جز این بود،لحظه ای تردید نمی کردم که خونی از او توی رگ هایم جاری نیست.

بیشتر وقت ها نبود.وقت هایی که بود هم سرش به کارهای تاتمامش گرم بود.نه تفریحی.نه لذتی.نه محفل گرم خانواده ای.نه پارکی.نه مسافرتی.نه حتی یک کلمه. که لااقل اسممان را از روی علاقه صدا بزند.شاید دل خوش این شویم که هستیم برایش.! اما نه. ما نبودیم.ما سه تا همیشه تنها بودیم.

مادر.... مادر زیبا بود.زیباتر از فرشته ها.غریبه ای نمانده بود که اشتباهی به جای خواهرم  خطابش نکرده باشد.دوستی نبود  که به زیباییش اذعان نکرده باشد. مادر خیلی زیبا بود تا جایی که هرکس نمی دانست خیال می کرد پدر ،پدرش است!

آن روزها کامپیوتر داشت توی خانه ها جا باز می کرد.یک روز ظهر با شاگردش آمد خانه.باورم نمی شد اما کامپیوتر گرفته بود.از شوق پریدم صورتش را ببوسم اما پسم زد. گذاشتم به حساب جذبه اش! جذبه ای که برای غریبه ها نبود امابرای ما همیشه وجود  داشت.آنقدر ذوق زده ی سیستم بودم که تلخی رفتارش خیلی زود رنگ ببازد.فراموش شود.ذوق زده ی کامپیوتری که البته  زیاد هم کنارم دوام نیاورد.یک روز که خواهر مجردش آمده بود خانه مان به پدر گفت که این را بدهد به او و کامپیوتر قدیمی اش را برایمان بیاورد. مسلما پاسخ پدر چشم بود.بماند که چقدر گریه کردم.بماند که اسپیکر سیستم درب و داغونش چقدر زود منفجر شد.

این که به بهانه ی جنس آوردن مدام سفرهای دور و نزدیک برود و گاهی هم شب ها بی دلیل و یک باره خانه نیاید ،دیگر برایمان عادی شده بود.

شبی که خانه نبود و عرفان تب کردرا خیلی خوب به خاطر دارم. اشک هایی که مادر از فرط استیصال می ریخت و برادری که توی تب می سوخت و پدری که نمی دانستیم کجای این شهر کنار کدام  معشوقه ی احتمالی اش  آرمیده!

 گواهی نامه ام را گرفته بودم.اما هیچوقت اجازه نداده بود به ماشین دست بزنم.گند زدن به اعتماد به نفس آدم ها تنها کاری بود که از دستش بر می آمد انگار. مادر از رانندگی خاطره ی تلخی داشت، چند سال بود پشت رل نمی نشست.با آژانس هم اگر تماس می گرفتیم جهنم به راه می انداخت.چاره ای نبود.عرفان داشت توی تب می سوخت.تلفنش راهم ازدسترس خارج کرده بود. نشستم پشت فرمان،به جای پدری که باز هم نبود.

رفتیم و وقتی برگشتیم .خانه بود. تا دید من از ماشین پیاده شدم شروع کرد به فحش و بد و بیراه دادن.چیزی نمی گفتم .عادت کرده بودم تحقیر شوم.تا آن روز توی چشم هاش هم مستقیم نگاه نکرده بودم چه برسد به اینکه جوابش رابدهم.گفت...گفت... آنقدر گفت که صبرم را لبریز کرد.گفتم خب اگه پدرش بودی می اومدی می بردیش !اگه تو خونه بودی که من هیچوقت به ماشینت دست نمی زدم.اما مسیله اینه که تو نبودی.هیچوقت نبودی.

فکر می کنم آن شب اولین شبی بود که حرف می زدم.توی چشم هایش نگاه می کردم و صدایم را هول می دادم میان فریادهایش .آری! درست همان شب بود...

همین شد که جرات پیدا کردم سر از کارهایش در بیاورم.یک روز سرزده رفتم بوتیک نزدیک امامزاده .خانم فلانی بود و پدر بود و یک مغازه ی خالی.چهره اش خندان بود و دندان هایش تا آن آخری پیدا.چیزی که کمتر شاهدبودیم.شاید هم اصلا ندیده بودیم. انگار همان آدم خشک و بداخلاقه خانه  که لبخند زورکی هم بلد نیست بزند نبود.

این ها را از پشت درب شیشه ای می دیدم.وارد که شدم ترکیب ادوکلن های تهوع آورشان خورد توی مشامم.مه رقیق ناشی از کشیدن پیپ های همیشگی اش توی فضا پخش بود .موزیک با ولوم بالایی که اگر توی خانه پخش می شد شک نداشتم داد می زد " خفه کن اونو" 

از تعجب ماتش برده بود.پاچه های شلوارش را زده بود بالا دمپایی لا انگشتی هم پوشیده بود.هردوپایش را گذاشته بود روی میز ،میزی که با وجود لیوان ها و ظرف غذا و پاکت سیگارو کیف خانم فلانی که بغل به بغلش نشسته بود،نه بهتر می شود اگر بگویم دراز کشیده بود.آری کیف خانم فلانی که دراز کشیده بود کنارش و چندتا گوشی ،دیگر جایی خالی نداشت.گوشی هایی که من تابه حال ندیده بودمشان.

اولین باری بود که می دیدم پدرم هول شده.پاهایش را  ازروی میز برداشت.لقمه ای که توی دهانش بود به زحمت قورت داد و همان طور که پیش بینی می کردم باز اخم هاش رفت توی هم.گفت تو اینجا چیکار می کنی.گفتم اومدم لباس بردارم.هیچی ندارم بپوشم. کارد می زدی خونش در نمی آمد.که چرا من در حضور خانم همکارش از نداشتن حرف به میان آورده ام.به خشمش اهمیت ندادم.رفتم چندتا کتانی پا زدم، لباس پرو کردم.دو سه تاتی شرت و شلوار هم برای عرفان برداشتم.برای مامان هم کلی لباس زیر.خنده دار بود که بار اول باشد از بوتیک به آن شیکی که تصادفا برای پدرت هم باشد  جنس برداری. خنده دارتر نگاه خانم غریبه ای بود که  با نفرت لباس زیرهای مادرت را برانداز می کند... انگار هوویش باشد! 

ادامه دارد.....

اسامی  اشخاص و مکان ها مستعار است.