وقتی حق انتخاب با پسرِخانه است

روی گوشی موزیک پلی کرده ام. همینطور درازکش روی کاناپه، دارم به واکنش های پسرگلیمان نسبت به خواننده های مختلف نگاه می کنم. کف آشپزخانه نشسته و مشغول عملیات به هم ریختن است، حواسش به صدای موزیک هم هست. هربار که به ای جانِ حامد همایون می رسد، در همان حالت نشسته  بدنش را تکان می دهد و خوشحالی می کند، ریتم که تندتر میشود علاوه بر حرکات قبلی باسنش را هم روی زمین می زند و بابا بابا های خوشحال گونه سر می دهد.

به موزیکِ بیست و پنج بند که می رسد و تامین شروع به خواندن می کند اما درجا بغض می کند.لب هایش را جمع می کند و سرش را پایین می اندازد.

از وقتی ایشان پا گرفته و یک کمی نسبت به  اطرافش آگاه تر شده توی خانه ی ما تِرَکی از این خواننده پخش نمی شود. نمی دانم چه صیغه ای است، بین تمام صداها، بلافاصله این یکی را تشخیص می دهد و بغضی می شود. حقیقت امر این که جوجه خان به صدای خواننده ی محبوب مادرشان آلرژی دارند انگار. 

 می پرم گوشی را از روی کانتر برمی دارم و سریع نکست را میزنم. کم کم بغضش محو می شود و اطراف را وارسی می کند. به سمت کابینت محبوبش خیز بر می دارد. بهش می گویم چرا دوستش نداری پسرم؟ نگاهم می کند و در حالی که سعی می کند بطری روغن را از کابینت بردارد آواز می خواند: عاغااااا عاغا عااااغغغغاااااا.... بَ بَ.... آآآآآب بَ... آن وسط ها یک دَدَی ملویی هم می گوید.