دو شب و یک روز بود که تب سی و هفت و نیم درجه داشت. گاهی نیمه شب به سی و هشت هم می رسید): تمام وقت بالای سرش بیدار بودم. لثه اش متورم شده بود.مدام انگشت هاش رو در دهانش می کرد و کلافه بود. کاملا مشهود بود که تب بخاطر دندون هاش هست. با این حال برای اطمینانِ خاطر، بردیم که دکتر هم ببیندَش.
صبح روزی که کمی بهتر بود،برای چک آپِ نُه ماهگیِ پسرک به شبکه ی بهداشت هم رفتیم.خوشبختانه از نظر رشد مشکلی نبود. و روند خوبی طی شده بود.
بدنم خسته است. نه به خاطر این چند روز. فکر می کنم کم خونی گرفته ام، مدام کسلم و مثل گذشته توان انجام کارهایم را به سرعت و با علاقه ندارم. چند وقت است که می خواهم بروم چکاپ اما نمی دانم چرا پشت گوش می اندازم. از مریضی بیزارم. از بیمارستان و آزمایش هم همینطور): اما خب پیش شما قول می دهم که بروم(:
فامیل ما هر سال دکوراسیون عوض می کنند و برای دو هفته ی عید حسابی از جیب مایه می گذراند. هر کدام اثاث و دیوارها و به کل سرتا پای خانه هایشان را نو می کنند، من اما به این سادگی از وسایلم دل نمی کنم! باور کنید بهشان احساس دارم. دلم نمی آید به یک سال نکشیده بندازمشان دور.
شانس آوردیم که قبل از شروع پروسه ی دندان های جدید رفتیم برای پسرکمان لباس گرفتیم. اگرنه نمی دانستم پسرک غرغروی این روزهایمان چطور می خواست همراهیمان کند!
وقتی لباس را تنش کردیم،آنقدر از دیدنش ذوق مرگ شده بودیم که به خودزنی رو آوردیم. ذوق زده ی اینکه کت کوچولو تنش کرده ایم. که ساس بند کوچولو برایش زده ایم..... انقدر جلف باری در آوردیم که پسرمان و فروشنده با تعجب زل زل نگاهمان می کردند (:
یک همچین مامان بابای ذوقی ای هستیم ما...
از وقتی مادر شدم.....
یاد گرفتم به عنوان یه شخصِ سوم، تو رابطه ی مادر و فرزندیِ دیگران دخالتِ بی مورد نکنم و در موردِ همه چیز اظهار نظر نکنم.
به من ارتباطی نداره بچه ی دیگران چطور تغذیه میشه، من دکتر اون بچه نیستم. مادرِ هیچ بچه ای موظف نیست سوال های من رو پاسخگو باشه.
به من ارتباطی نداره که بچه ی دیگران چند وعده و در هر وعده اش چقدر غذا می خوره. من حق ندارم راجع به پوشش بچه ی دیگرن نظر بدم. حتی حق ندارم سوال کنم که چرا موهاش رو کوتاه نمی کنید؟. مادرِ هیچ بچه ای موظف نیست برای من توضیح بده که زیاد بودن موهای بچه اش ژنتیکیه و هیچ تاثیر سوءی روی روند رشدش نداره. اون مجبور نیست منو توجیه کنه که شیرخوارش از مکمل زینک استفاده می کنه و بلندی موهاش جلوی رشدش رو نمی گیره!
به من ارتباطی نداره که اون بچه چند کیلوعه و قدش چند سانته وچرا تو خونه و در دمای مناسب لباسِ گرم تنش نمی کنه؟. من حق ندارم به بچه ی دیگران هیچ چیز بخورونم و حتی حق ندارم که بپرسم چرا فلان مواد غذایی رو به بچه ات نمیدی؟. مادرِاون بچه وظیفه ای نداره که واسه من توضیح بده بچه اش به مرکبات حساسیت داره.
من حق خیلی چیزهای دیگه رو هم ندارم.
من حق ندارم یک مادر رو بِرَنجونَم .... امیدوارم یادم بمونه.
خواب بدی دیدم. خیلی بد. وقتی بیدار شدم از خوشحالیِ کابوس بودنش دلم می خواست بپرم تو بغل خدا!
حواسم به خودم بود و خوابی که دیدم، سربرگردوندم دیدم دستشو از پایه عسلی گرفته. تا صدام رو شنید،خوشحال شد و با خنده دست زد، تعادلشو از دست داد و با صورت خورد زمین. نفهمیدم چطوری از رو تخت پریدم پایین. اصن نفهمیدم اون کی رفته بود پایین؟. از وقتی راه افتاده اطراف تخت رو با تشک پر می کنم موقع خواب که اگه یک وقت خوابم عمیق بود و زودتر از من بیدار شد طوریش نشه.من خواب سبکی دارم مگر اینکه اینطوری درگیر خواب باشم و متوجه دنیای بیداری نباشم.
داشتم می گفتم ؛ با صورت روی زمین خورد. گریه هاش، هق هق و هق هق هاش به ناله تبدیل شدن. قلبم از سینه کنده شد.
داشتم فکر می کردم انگار از ابتدایی ترین روش باید استفاده کنم. پاش رو به پام ببندم موقع خواب؟ ( آیکون بدجنسی)
تو تختش هم نمی خوابه آخهههه
وزنم به قبل از بارداری برگشته. شکمم هم کاملا صاف شده اما دلم واسه شکمی که قبل از زایمان داشتم تنگ شده.
گاهی به پسری میگم ببین چقد تو دوست داشتنی بودی که مامان بخاطرت از شکمِ نازنینش گذشته.همونطوری که از وسواس هاش گذشته. مامان حالا پی پی میشوره و عوق نمیزنه.
چندسطر بالا رو سه چهار روز پیش تایپ کردم، اما یک دفعه تو خواب گریه کرد و من متوجه نشدم کِی نوشتن رو نیمه کاره رها کردم و رفتم.
پارسال این روزها با مادر رفتیم بهارو خریدای رنگی رنگی کردیم واسه مسافرِ اون روزامون. نمیدونم کِی یک سال گذشت.....انگار همین دیروز بود که داشتیم سر رنگ و اندازشون با مامان چونه میزدیم. من کوچیک انتخاب می کردم میرفتم واسه حساب کردن اما مامان انتخاب های منو به فروشنده مرجوع می کرد و سایز بزرگ ترشو برمی داشت(: آخه من نمیدونستم فرشته کوچولوها انقدر زود قد می کشن. نمی دونستم هرروزشون با روز قبل متفاوته.....همون لباس های بزرگ تری که مامان برداشت هم حالا کلی تنگ شده واسه پسرکمون.آخه کِی نُه ماهه شدی تو وروجک؟
تمام مراحل رشد نوزاد یک طرف، دندون درآوردن یک طرف دیگه. عجب پروسه ی دردناکیه. پسرمون چهارتا دندون داره و حالا دو تا نیش ها خیالِ بیرون زدن دارن انگار. کلی داره اذیت میشه. کلی بی قرار و کلافه اس. طبعا من هم به اندازه اون کلافه ام ):
مامان میگه هیچ وقت درد و بلای کسی رو حتی از سرِ دوست داشتن به جون خودت آرزو نکن. اما من دلم نمیاد پسرکوچولوم بی حال باشه. ):
پنج ماه گذشت از اولین سحر ماه رمضان! این یعنی پنج ماهه عشق کوچولومون کنارمونه.خوش گذشت که زود گذشت؟ نمی دونم. فقط می دونم که خیلی دوسش دارم. وقت هایی که خیلی شیرین هست و از دوست داشتنش لبریزم دعا می کنم هیچکس حسرت داشتن فرشته های اینچنینی رو به دل نداشته باشه.آرزو می کنم انتظار همه ی اونهایی که منتظر هستن هرچه زودتر به پایان برسه و طعم شیرین مادر، پدر، مادربزرگ و پدربزرگ شدن رو بچشن.
درسته که میگن وقتی برای مدتی، هرچند کوتاه ننویسی دستت از نوشتن سرد میشه. چندماهیه که خیلی کم نوشتم. چه پای لپ تاپ و چه دست به قلم..... باید سعی کنم دوباره همه چیز رو طور دیگه ای نگاه کنم تا حرفی برای گفتن داشته باشم(:
مگه میشه فراموشتون کرد؟
اولین کسایی که نی نی دار شدنمون رو فهمیدن شماها بودید. ولی بهم حق بدید کمتر وقت کنم بهتون سر بزنم چون یه مامان کم تجربه ام و بیشتر ساعات شبانه روزم رو با لپ گلی سرو کله میزنم.نسبت به گذشته کمتر می تونم پای لپ تاپ بشینم.
کلی نخوندمتون و کلی دلتنگتون هستم ):
پسرمون یکم تب داشت. بعد از قطع شدن تب گلاب به روتون اسهال شد. الانم کمی بی قراره. کلی ناراحتش بودیم تو این چندروز. هی دکتر بیمارستان. آزمایش خون. استرس ):
بدتر از همه دیدن اذیت شدن پسرگلی بود. الآن همه چیز یکم بهتره خدارو شکر، اما کرامپ شکمی داره که از عوارض داروهاشه. درسته مجبوریم مدام بغل بگیریمش و اینور اونور بریم ولی همینکه ایشون گریه نکنه واسمون کافیه.خسته شدن خودمون اهمیت چندانی نداره.
فقط وقتی می شود یک ماه سراغی از وبلاگت نگرفته باشی که مامان یک فسقل پسر باشی.
توی این یک ماه و چندروز بارها گوشه ی ذهنم پست های بلند بالا نوشته ام.همه چیز را با جزئیات تعریف کرده ام. حالا که لپ گلی خواب عمیق رفته و من توانسته ام کمی آسوده گوشی دست بگیرم اما تمام حرف هایم را گم کرده ام.
یکی از نیمه شب های خرداد ماه پسرک عجولمان تصمیم گرفت زودتر از موعد احتمالی ما و دکتر قدم های کوچولویش را روی کره ی خاکی بگذارد.بعد از تحمل دردهای زایمان طبیعی مجبور به جراحی شدم. از اینکه شرایط خوبی نبود و پذیرفتن عمل بدون پیش زمینه ذهنی قبلی خیلی برایم سخت بود، می گذرم.روایت شیرینی ها را به تلخی هایش ترجیح می دهم.
نمی دانم از زمانی که عمل آغاز شد تا آخرین لحظه ای که به وضوح در خاطرم مانده چقدر طول کشید.برای من اما خیلی دیر گذشت. توی همان حالت خواب و بیداری ناشی از آمپول سری پسرم را دیدم که بی وقفه جیغ می کشید،مدام تکرار می کردم "عزیزم... عزیز دلم! گریه نکن." کمی بعد گرمای پوست لطیفش را روی صورتم احساس کردم.به محض تماس با من آرام گرفت. بله! دانه ی سیبی که غافلگیرانه توی دلم جا خوش کرد و از تصور به اندازه ی لیمو عمانی بودنش ذوق کردیم و تا قد سیب و چه و چه شدنش را شبیه سازی کردیم. همان که کله ای گنده داشت و مدام لگد پرانی می کرد حالا واقعیه واقعی کنارم خوابیده بود و من ذوق زده ترین مامان دنیا بودم.
بله.... سحر رمضانی نودو پنجی که خیلی هایتان در حال سحری خوردن بودید من و فسقل پسرم برای بار اول همدیگر را حضوری ملاقات کردیم. همین لحظات به ظاهر کوتاه تبدیل به تجربه ی تکرار نشدنی شیرین زندگی من شدند.معجزه ی کوچولویی که بی هوا آمد و مهمان وجودم شد.ماه هایی که سخت و آسان سپری شدند و فسقلی که حالا آرام و ناز خوابیده بود. و من که ناشناخته ترین احساس ممکن را تجربه می کردم.
نمی خواهم از بعد ترهایش چیزی را سانسور و یا کتمان کنم.نمی خواهم بگویم همه چیز عالی بود.نه. اینطوری هم نبود.روزهای اول سخت بود.از لحاظ روحی و جسمی بهم ریخته بودم. کنار آمدن با شرایط جدید با تمام عشقی که به لپ گلی داشتیم آسان نبود. کوچولویی که جز به زبان گریه جور دیگری نمی تواند بگوید چه می خواهد؟ چرا جیغ می کشد؟ و تویی که نمی دانی دقیقا باید چه کاری انجام دهی؟ با تمام خستگی و کم خوابی و آشفتگی باید در آغوش بگیری و آرامش کنی... مراقب باشی که شیر راه نفسش را نگیرد. جایی از بدنش نسوخته باشد. دست وپای کوچولویش جایی مچاله نشده باشد.باد گلویش را حتما بزند، حتی اگر نیمه شب باشد و تاریک باشد و وسوسه ی خواب خیلی شیرین باشد. روزهای دل نشین و در عین حال سختی که در حال سپری کردن سی و چندمینش هستیم.فسقل پسری که تا چندوقت قبل تر از این چشم هایش را حتی به زور و زحمت باز نگه می داشت، حالا کمی بزرگ تر شده و هرلحظه چیز تازه ای یاد می گیرد که دیدنشان قند توی دلت آب می کند،طوری که تصور زندگی قبل از آمدنش در خاطرت نمی گنجد.طوری که با خودت می گویی "روزها بدون او چگونه می گذشت؟"
مثل اینکه قبلاهای پای وبلاگ ماندن و کامنت گذاشتن و پست های طوماری نوشتنم به تاریخ پیوست. پسرک جیغ های بلند می کشد و بابایی هم از آرام کردنش نا امید شده. من بروم تا خانه را با هوارهایش بیشتر از این روی سر نگذاشته.... !
امیدوارم بشود که زود بیایم و کامنت های مهربان شما را که ناچارا بی جواب تایید کرده ام جواب بدهم.ببخشید این تاخیر ها را.
پسرم! کوچولوی مامان
این روزها بیشتر از هرزمان دیگه ای حست می کنم.
بی شک خیلی زود دلتنگ میشم....
دلتنگ امروزی که از من یک مامان گردالی ساختی.
مامان و بابا و برادرام رفتن سفر. تمایل به رفتن نداشتن، بخصوص مادرم. اما من مجبورشون کردم که برن یه آب و هوایی عوض کنن. یک ساعتی میشه راه افتادن و جای تعجب نداره که سیل تماس هاشون از همین حالا شروع شده باشه.
من از اینکه عزیزانم تو جاده باشن هراس دارم.البته کسی جز خودم این رو نمی دونه. ترسم به تجربه تلخی که تو بچگی داشتم مربوط میشه. لطفا برای بی خطر بودن سفرشون دعا کنید (:
خدایا مراقبشون باش لطفا.
+دوستان جانم
تک تک کامنت های مهربونتون رو با عشق می خونم .دلم کلی واستون تنگ میشه، اما این روزها مجبورم کمتر بیام اینجا....
اینجا آسمون پشت بوم خونه ی کوچیک ماست. من با آلبالوهای فریز شده در دست،تکیه به دیوار زدم و سوسوی چراغ های شهر رو دنبال می کنم.
کاش تابستون بود. کاش آلبالوها تروتازه بودند. اما نه! اشکالی نداره. آلبالوی یخ زده داشتن بهتر ازاصلا آلبالو نداشتنه. آلبالو چیز خوبیه.
دلم برای وبلاگ تنگ میشه. اما سعی می کنم کمتر پای لپ تاپ بنشینم.حال همه خوبه؟ عید چطور بود؟ سیزده بدر بارونیتون چگونه گذشت؟ روزگار به کامه انشالا؟
ما بهتر از روزهای گذشته هستیم،اما کماکان کمی درگیر پس لرزه های اتفات چندوقت پیش ها.
وجود پسر کوچولو باعث میشه فراموش کنیم گرفتاری ها رو.فراموش کنیم دغدغه ها رو و فقط و فقط به او و اومدنش فکر کنیم.طوری که دغدغه ی بزرگمون لگد زدن هرروزش باشه و دیگه یاد گرفته باشیم که پسرکمون شب ها بیشتر ورجه وورجه می کنه و به صدای پدرش واکنش نشون میده و یک نوع موسیقی خاصی رو دوست داره و نوازشش با دست مادرش رو همینطور.... یاد بگیریم که وقتی عصبی میشم و داد می زنم مچاله میشه گوشه ی خونه اش و به گمانم ترسش رو اینطور بروز میده.
آلبالوها لب هام رو می سوزونه. بنظرم اگه نوشته ام رو نصفه و نیمه رها کنم و برم پایین و یک لیوان آب بخورم بهتر باشه.
مواظب خودتون باشید
همین حالا نشستم و تمام آرشیو وبلاگم را خواندم.همین حالا که پسرک با پاهای کوچکش پوست شکمم را آنقدر می فشارد که دردم می گیرد. دردی خوشایند اما.
آنقدر آرشیو را خواندم که بعد از روزها حس نوشتن به سراغم آمد.چند روزیست بی صدا وبلاگ هایی را خوانده ام اما حوصله ام نکشیده حرفی بزنم. یکیشان که توی حرم امام رضا بود... چندباری خواستم بگویم دعایم کن. دعایمان کن. نمی دانم چرا تایپ نکردم اما خواسته ام را؟!...حرف هایم گم شده اند. بیشتر با پسرک حرف می زنم، به حرکاتش دقت می کنم.گاهی توی خواب که هستم لگد می زند. چندباری هم از خواب بیدارم کرده. دفعات زیادی هم بوده که اصلا اجازه نداده بخوابم.زیاد دوستش دارم.
کارهای عید را جلو می بریم. خرید هم رفته ایم توی هیاهوی همین روزهای شلوغ.عادت ندارم برای نوروز هزارو یک وسیله ی غیر ضروری تلن(م) بار کنم گوشه ی کمد. فقط چیزهایی که لازم است را گرفته ام همیشه. دو تا مانتوی به نسبت گله گشاده آبرنگی و یک تونیک رنگ رنگی.دلم می خواهد همه چیز رنگارنگ باشد این روزها.هفت سین چیده ایم. ماهی های زیبایی هم خریده ایم. خانه را گرد گرفته ایم. نونوار کرده ایم.نشسته ایم منتظر سالی که قرار است متفاوت باشد برایمان.
مسافرتی هم برنامه چیده بودیم که دکترم اجازه نداد برویم.من هم به حرفش گوش دادم طبق معمول.
چیزی که اعصابم را بهم ریخته سرفه هایم است.هنوز ادامه دارند.برایم یادگاری مانده اند از آنفولانزایی که چندروز قبل تر ها گرفته بودم.نمی دانم تا چندروز دیگر طول خواهند کشید؟ فقط می دانم که دارم از دستشان کلافه می شوم.
وقتی آرشیو را می خواندم دیدم که چندتا پست پایین تر نوشته ام "سلام شش ماهگی".یادم آمد که امروز شش ماه تمام شد و وارد ماه هفتم شده ایم. شروع هفته ی بیست و هشتم
به گمانم کمی زود گذشت.... شاید برای من! راستی عید مبارک
می دونید... دیروز وقتی پست گذاشتم.رفتم که به وبلاگ ویولا سر بزنم. متوجه شدم رفته برای زایمان. چندساعت بعد از شنیدن خبر فوت پدر دندون عزیزمون شوک شدم!
نمی دونم چه حکایتیه؟ توی همین چندتا دونه وبلاگ خودمون، درست تو یک روز، یه پسر کوچولو به دنیا میاد و یه پدر بزرگوار از دنیا میرن...
دندون مهربونم، دوست من... همه ی ما به قلب پاکت واقفیم. ازخدا برای خودت و خانواده ات صبر میخوام و برای روح پدر عزیزت آرامش....
ویولای خوشگلم... یقین دارم بهترین حس و حال رو داری و لحظات قشنگی رو داری تجربه می کنی عزیزم. بهت تبریک میگم.حالا دیگه بهشت زیر پاهاته...
بدجوری سرما خوردم.آدم وقتی مریض میشه یادش میره سلامتی چطوری بوده اصلا؟. درد عضلاتم باعث میشه فشارم جابجا شه و من چهار روزه مدام در حال کنترل فشار هستم.دو روز اول خیلی بی تاب بودم. دلم برای پسرک می سوخت با خودم می گفتم وقتی من نمی تونم این دردهارو تحمل کنم اون چی داره می کشه؟ اما دکتر و اطرافیان و همه و همه بهم گفتن اون اصلا چیزیش نیست و حالت های منو نداره که اگه اینطوری نبود دوام نمیاورد.
شب ها نمی تونم بخوابم. صدام خفه شده.هیچ قرص و آمپول و شربتی هم نمی تونم استفاده کنم بجز دیفن هیدرامین و استامینوفن که اونا هم هیچی هستن در برابر این حال من.
وقتی مریض میشی حس می کنی همیشه همینطوری بودی و یا همیشه همینطور خواهی موند.دلم برای سلامتی تنگ شده.
داداشم چندروز نشسته پای قفس،انقدر سماجت به خرج داده تا اسم پسرک رو به مرغ مینا یاد داده. از اون روز هروقت منو می بینه هی تکرار می کنه اسمش رو... یه دایی هم تهش اضافه می کنه.
امروز خیلی اعصابم رو بهم ریخت،مدام تکرار می کرد.بهش گفتم ساکتتتت شووو مینا.... یه لحظه ساکت شد، بعد صداش رو انداخت تو گلوش گفت: "قاطیه! قاطیه!" خیلی هم غلیظ میگه این کلمه رو.خندم گرفت.اونم فهمید من قاطی کردم.
خودمونیم مثل اینکه فسقلمون پاقدمش خوب بوده هاااااااا.
یکی یکی دوست های وبلاگی دارن حس قشنگ مادر شدن رو تجربه می کنن.
اول رها... بعد الناز... حالام غزال...
چشم باز و بسته می روم داخل کابین. برگ تایپ شده با فونت درشتی می خورد وسط خمیازه ام."آسانسور خراب است". خب حالا پایین رفتنش را یک کاری می کنم اما امان از بالا آمدن.
پله ها را به مرحمت جاذبه با سرعت خوبی پایین می روم. هنوز به در حیاط نرسیده کارشناس رشته تماس می گیرد."کجایی خانم فلانی پس چرا نیومدی؟". می خواهم بگویم خب خواب مانده بودم اما نمی گویم. فقط می گویم میام سریع و قطع می کنم.
تاکسی اول پیرمردی است با چهره ای آشنا. از آن پیرمردها که انگار هزارتا شبیهش را دیده ای. صدای رادیو را بالا می برد.خانمی با صدای طنزآلوده سلام و صبح بخیر می گوید و اینطور ادامه می دهد که "خب نفس که می کشید الحمدالله تو این هوا؟" پیرمرد می گوید "ای خانممم....به زحمت" دو تا مسافر دیگر هنوز خوابند و انگار می دانند ترافیک سنگین حالا حالاها تکان نمی خورد.مرد بغل دستی سرش را روی کیف گذاشته و به خواب عمیقی فرو رفته.پیش خودم می گویم "حتما باید مقصدش را به پیرمرد گفته باشد و بعداینطور شیرین خواب رفته باشد دیگر، هان؟". مسافری که صندلی جلویی نشسته هم هی چرت می رود و از خواب می پرد. طوری که من و آقای راننده مدام نگاهش می کنیم. بنظرم او هم خنده اش گرفته.
سرچهارراه که سوار تاکسی دوم می شوم.مرد راننده زمین تا آسمان توفیر دارد با پیرمرد. عصبانی، با سگرمه هایی که در هم کشیده. خب حتما چیزی هست که اینطور توی فکر و بد عنق شده اول صبحی؟ جز انتظار برای آمدن دیگر مسافرها کاری ندارم پس شروع می کنم به خیال بافی. می رسم به کرایه خانه ی این ماهشان که لابد تا الآن باید پرداخت می شد و شاید عقب افتاده باشد؟.بعد اما خودش را صاحب خانه فرض می کنم و به شروع ترم جدید می رسم و دخترش که منتظر انتخاب واحد است و احتمالا دانشگاهش هزارجور بامبول در آورده که باید مبلغ زیادی از شهریه را همین ابتدا پرداخت کنند. یا هزار جور خیال دیگر... خیال بافی ها را تا زمانی که دو مسافر دیگر سوار شوند ادامه می دهم.ازمکالمه شان می شود فهمید رئیس و زیردست هستند.من یاد می گیرم که اگر رئیس و زیر دستی سوار تاکسی شوند رئیس حتما باید جلو بنشیند.
نگهبان دانشگاه طبق معمول تا کارت ها را نبیند اجازه ی ورود نمی دهد.به بوت هایم چپ چپ نگاه می کند،می گوید "شلوار را از کفشت در بیاور".همینطور که دالان منتهی به حیاط دانشگاه را زیر نگاه خشم آلودش طی می کنم جواب می دهم "بنظرتون میشه؟". بلند می گوید "این بار رو فقط اجازه میدم بری داخل ها خانم فلانی". لبخند می زنم از اینکه همیشه فامیلی ام را اشتباه می گوید. این بار اشتباهش را تصحیح نمی کنم.
خانم کارشناس عصبانی است که الاف من شده.چایی اش را هورت می کشد، لیوان را روی میز می گذارد و ماحصل برخوردش با میز شیشه ای صدای نسبتا گوش خراشی می شود توی فضای اتاق .همینطور که تکه ای از بیسکوئیت را گاز می زند، ازپایین ترین نقطه ی عینک نگاهم می کند.معذرت خواهی می کنم که دیر کردم.سر تکان می دهد.می پرسد دلیل تقاضای مرخصی ام آن هم برای ترم آخر چیست؟ قضیه ی پسر کوچولو را می گویم،اینکه خرداد می افتد به فارغ شدن و امتحان ها را نمی توانم شرکت کنم.چشم هایش را گرد می کند که مگه الآن چند وقته که خرداد زایمانته؟ طوری که انگار بخواهم دروغ بگویم یا یک چیزی توی همین حوالی. می گویم" پنج". همینطور که زل زده به صفحه ی مانیتور می گوید "نشون نمیدی اصلا".می خواهم بگویم "شرمنده ی انتظاراتت شدم،معذرت می خوام" اما خیلی خودم را می خورم که جلوی زبانم را بگیرم.از فکر خبیثانه ام خنده ام میگیرد. گوشه ی لب می گزم.به هوای نخندیدن سرم را برای بیرون آوردن مدارک توی کیف می برم.
توی خوش بینانه ترین حالت ممکن هم امکان ندارد آسانسور طی این سه چهار ساعت تعمیر شده باشد. جزء محالات است.حتی فکرش.
به درب ورودی آپارتمان که می رسم حس فتح بلندترین قله ی دنیا را دارم.چهار تایی هم عق می زنم از شدت نفس کم آوردن. بوت ها را در آورده،در نیاورده پرت می شوم روی کاناپه و به خوراکی های خوشمزه ای که برای پسرک خریده ام می اندیشم.چه خوب که خریدمشان.
اوممم....حالا کدام یکی را اول بخوریم شکر پنیر مامان؟
دوستان من از وقتی وارد ماه پنجم بارداری شدم دو طرف پایین شکمم که بنظرم مختصاتش حوالی تخمدان ها میشه؟(انگار آدرس خونه دارم می دم) درد گرفته. درد مداوم نه اما وقتی از پهلویی به پهلوی دیگه جابه جا میشم یا یک دفعه بلند میشم و یا عطسه می کنم تیر می کشه. چندجا خوندم علتش این هست که لیگامان ها دارن ضخیم میشن و کش میان، رحم هم در حال بزرگ تر شدنه.اما خب می ترسم راستش. از تجربه هاتون واسم بگید که آیا اینطوری شده بودید؟ جای نگرانی هست؟ نیست؟
+وبلاگم تبدیل به نی نی سایت شده اخیرا! لوگوی پستونک باید بذارم واسش.
++خطاب به شباهنگ نوشت در رابطه باپست آخرش: تو همه جوره خوبی. تو هر رشته ای ،با هر مدرکی و در هر منصبی!
امروز رفتیم واسه آزمایش. هوا نسبت به روزهای دیگه قابل تحمل تر بود؟ نبود؟. ماشین رو یه جا پارک کردیم که راهمون دور نشه و بقیه ی مسیر رو که خیلی هم طولانی نبود پیاده روی کردیم. سربالایی کنار هتل بزرگ ایران رو نمی تونستم برم! فکر کن اون یه تیکه ی کوچولو رو... هعی پیر شدم رفت. البته خب دلیلش اینه که وزن گرفتم، هرچند کم اما خودم کاملا حس می کنم که کم کم دارم سنگین میشم. بعد تو همون حال که من داشتم نفس نفس می زدم سر یه چیزی که دقیق یادم نیست چی بود دعوامون شد.منم قند خونم افتاده بود و اصن دیگه مغزم فرمون نمی داد.هی بزرگش کردم وادامه ی حرف رو گرفتم و خلاصه قهر کردیم. در واقع من قهر کردم.البته تا برسیم آزمایشگاه آشتی بودیم.رسیدیم و خوشبختانه کسی هم نبود و به محض ورود رفتم داخل کابین واسه انجام آزمایش.این بار آقاعه انقد خوب خون گرفت اصن متوجه نشدم ولی بعدش خیلی بی حال بودم و سرگیجه داشتم کمی...که اونم تقصیر خودم بود باید یه چیزی می خوردم .موقع برگشت دیگه پیاده نرفتیم و تاکسی گرفتیم چون راه برگشت یه طرفه نبود.خلاصه اینکه غربالگری دوم رو هم انجام دادم.
راستی تو ترافیک ماشین ها به آمبولانس راه نمی دادن و من کلی غصه ام شد واسه اون مریض بینوا. آخه چرا به محض شنیدن صدای آژیر آمبولانس کنار نمی کشیم؟ اون دقیقه هایی که تو بیشتر موارد واسه ما حیاتی نیست ولی اصرار داریم که از دستش ندیم شاید برای اون بیمار حکم ادامه ی حیاتش رو داشته باشه.
بنرهای تو شهر و تابلوهای پل هوایی ها رو هم که کلا به شیخ تازه درگذشته اختصاص دادن. کاش عکس العمل شهرداری و سایر موارد تو همه ی زمینه ها انقدر سریع و اکشن بود.ای بابا....بی خیال
خلاصه اینکه آخرین روزهای ماه چهارم در حال سپری شدنه. و چهار روز دیگه وارد پنجمین ماه میشیم.
دارم سعی می کنم هرطوری که شده مصرف شیر رو تو وعده های روزانه ام جا بدم.آخه کلا میونه ی خوبی باهاش ندارم و طی یک سال اخیر حتی یک بارم نخوردم.وقتی شیر می خورم حالت تهوع می گیرم و اوضاع گوارش و اجابت مزاج و خلاصه این بندو بساطا بهم می ریزه.البته پنیر رو تقریبا هرروز استفاده می کنم و خامه رو گه گاه. اما خب هیچی شیر نمیشه و خودم این رو خیلی خوب می دونم.سه روزه خوردنش رو شروع کردم و طبعا سه روزه اوضاع بدنم بهم ریخته.اما اشکالی نداره تحمل می کنم.
تا هفته ی قبل از این باورم نمی شد که جوجه کوچولویی درونم در حال رشدباشد.خب یقینامی دانستم که هست اما منتظر بودم یک طوری خودش را نشانم بدهد.شاید هم بیشترمی خواستم واکنش خودم را ببینم.سه بارسونو داده بودم.دوبار عکسش را دیده بودم و این در حالی بود که فیزیکم تغییری نکرده بود.مدام وهم برم می داشت که نکند....
پریشب که داشتم آماده می شدم برای مهمانی شب یلدا،پیراهن کرم شکلاتی پاییزه ی بلندی که مامان یلدای سال قبل هدیه داده بود را تن کردم.آمدم جلوی آیینه موهام را جمع کنم که توجهم به چیزی جلب شد.شکمم پیراهن را به اندازه ای محسوس به جلو هول داده بود.حالا نه آنقدرها که تصور می کنید اما برای من که تا هفته ی قبلش هیچ نشانه ای ندیده بودم همین هم کلی زیاد بود.شاید اگر چند ماه قبل بود گریه ام می گرفت و به ساعت های دویدنم روی تردمیل فکر می کردم.به صبح زود باشگاه رفتن ها و رعایت کردن ها.غذای ناسالم نخوردن ها.دراز و نشست رفتن هاو...آنقدر که از شکم داشتن بدم می آمد ازچاقی هراس نداشتم.یعنی همیشه شکم نداشتن توی اولویتم بود.پررنگ تر از چاق نشدن.حالا اما شکمی داشتم که توی آیینه برایم دست تکان می داد،چشمک می زد.تعجب برانگیز بود اما بدم نیامد.غصه ام نشد.آخر این روزها هیچ کدام از واکنش هام شبیه تصورات قبلی ام نیست.نمی دانم دارم توت قبلی را فراموش می کنم یا قرار است توت جدیدی را هم به قبلی اضافه کنم.یا اصلا یک فوت آخری بوده که حالا با آمدن کوچولو خدا درفطرتم دمیده.نمی دانم.این عشق یک هویی دقیقا کی و از کجا پیدایش شد؟
می گویم از کجا پیدایش شد چون راستش من برای داشتنش هیچ وقت غش و ضعف نکرده بودم.هیچ وقت از قبل دل ضعفه اش را نکرده بودم.دلم قنج نرفته بود برای بودنش.آن اولش که فهمیده بودم ترسیده بودم حتی. مدام کمیت را وسط کشیده بودم و یواشکی اشک ریخته بودم که خب بیست و پنج سال؟ تو قرار بود مادر بیست و پنج شش ساله ای باشی که الآن هستی توت؟ خب نه! قرار نبود. اما حالا هستم و این چه اشکالی دارد؟.شاید توی برهه ای که قرار بود برنامه ریزی اش کنیم آنقدر که امروز احساس خوب دارم و داریم، نداشتم و نداشتیم.اصلا شاید توی آن برهه نمی توانستم و نمی شد که تجربه اش کنم.دیگر مهم نیست که من بیست و چند ساله هستم یا سی و چند ساله.... مهم حال خوب داشتن است. نه اینکه برنامه ریزی برای داشتنش بدباشد.نه.برای ما اما پیش آمد... پیش آمد برنامه ریزی نشده ی غافل گیر کننده ی خوبی هم بود اتفاقا.چه خوب که پیش آمد اصلا.
آمدم که اولین واکنشم نسبت به تغییر فیزیکی ام را ثبت کنم اما انگار رشته ی کلام پرید و رفت آن دور دورها.حالا که از هر دری سخنی وسط آمد این را هم اضافه کنم که پیامد تحصیل در رشته ای که زیاد دوستش ندارید می شود من... می شود مدرکی بی عشق! می شود نشستن پای وبلاگ و پست نوشتن و با جوجه کوچولو حرف زدن به بهانه ی فرار کردن از خواندن هر آن چیزی که به اجزای داخلی کامپیوتر مربوط می شود و امتحانش...بگذریم!تصمیم دارم بعداز گذراندن پنج ماهی که با فسقل پیش رو داریم آزمون ادبیات، روانشناسی یا جامعه شناسی بدهم.این ها گزینه های روی میز است تا بعد که شاید چیزجدیدی بهشان اضافه شود.من همان توتی هستم که المپیاد ریاضی می دادم کرور کرور! کجایی استاد که علوم انسانی ها شاگردت را دزدیدند؟
حالا چندروزی می شود که بعد از مدت ها چیزی به غیر از یاهو هم روی گوشی دارم.متوجه شده ام که آدم ها توی تلگرام طور دیگری مهربان می شوند. یک طور فرا مصنوعی.اصلا کلمه ی فرامصنوعی وجود دارد؟ مهم هم نیست،همین که لپ مطلبم را ادا کند برایم کافیست.داشتم می گفتم آدم های توی اپلیکیشن جدیدم یک طورفرامصنوعی مهربان هستند که هیچ طوری نمی شود دوستش داشت.همان هایی که توی برخورد واقعی غرق در فیس و چس بسیار هستند،پشت این فاصله ی مجاز به صورت محیرالعقلی مهربان و خودشیرین می شوند که ازتحملت زیادی ازحدخارج است. دوست داری عوق بزنی وقتی می دانی طرف الکی می گوید که دوستت دارد و می بوسدت و فلان... خب نگو لامصب من که کلاشینکف پس کله ات نگذاشتم برای دروغ بافتن. برای گفتن "اوه لاو یو هانی!". دیروزهاکه از نزدیک دیده بودیشان کلی مرام خرج کرده بودند که فقط بگویند"سلام".و طوری کلمه شان را تلفظ کنند که یک وقت از پزشان کم نشود.امروزها اما مهربان شده اند و دوستت دارند و می میرند برات و خلاصه خیلی عشقولک هستی برایشان.
پسرکوچولوی دختر عمه شیر نمی خورد.سرما خورده بود و بینیش گرفته بود و شیر نمی خورد.کوچولوی سه ماهه گریه می کرد. یکبند و بی وقفه. مادرش بدتر از خودش بود.نی نی کوچولو را توی بغلش می فشرد و اشک می ریخت. بدجوری اشک می ریخت. عمه ام پسرکوچولو را از مادرش گرفت و توی اتاق راه رفت. هی راه رفت .هی راه رفت. تا وقتی گریه اش بند آمد.آرام که شد شیر مادرش را با قاشق توی دهانش ریختند و کمی بعد سیر شد و خوابش برد.
بی اینکه بخواهم خودم و خودت را جایشان تصور کردم و از بی قراری ات گریه دار شدم و گوشه ی چشمم تر شد و یقین پیدا کردم که با تمام وجود دوستت دارم جوجه کوچولو...
++من اصلا نمی دونستم این پست رمزی شده الان دیدم کامنت دارم واسه رمز! دستم خورده بود اشتباهی رمزدار شده . چیز خاصی نبود که....
تو این سن و وضعیت دارم دندون عقل در میارم من.
اجازه می دادی این چند ماه رو هم بی عقل و درایت سر کنم دیگه قربونت.گناه ندارم من؟
شواهد حاکی از این هست که مسوولیت حمل جوجه کوچولومون بیشتر از من به عهده ی آقای گلابیه ماجراست انگار.رشد شکمش سیر تکامل رو تکمیل کرده و طی یک حرکت رو به جلو، گام بسیااار بزرگی به سمت " تپه" شدن برداشته! گاهی شک می کنم که تو شکم کدوم یکیمونه واقعا؟
+منفجر نشه صلوات
از اون شباییه که احساس بدبختی های بیخودی دارم در طولش! که از همین حالاش که یازده و چهل و پنج دقیقه است مشخصه چقدر می خواد دیر بگذره.
گرسنه ام اما حال خوردن ندارم. خوابم میاد اما حس خوابیدن ندارم. حرف دارم اما قدرت بیان نه. از اون شبایی که منتظر میشی تا طلوع خورشید رو ببینی بعدش بخوابی.
یه وقتایی هم اینجوری میشم دیگه چیکار میشه کرد. دعوا هم نکردم با کسی.مرد خونه بنده خدا شیفته کاریشه.در حال حاضر هم که خونه مامان هستم و کسی کاری نداره بامن اصولا که بخوام حالم رو بهش الصاق بدم.کلا خودم با خودم سرگرمم می دونم.
انقدم بدم میاد از این شبها....
خب! کوچولوی کله گنده ی من...حالا چندروزی است که من و تو وارد دوازده هفتگی شده ایم. من به عنوان میزبان.تو در جایگاه مهمان.هرروز پیگیر مراحل رشدت هستم.از تشبیه ات به دانه ی سیب شروع کردیم و به تمشک و خرما و انجیر رسیدیم. حالا هم که اندازه ی لیمو ترش شده ای.خواستم تصورت کنم اما لیمو ترش نداشتیم.غصه ام شد.بابایی رفت لیمو عمانی چروکیده ای از کابینت برداشت و داد دستم. سعی کردم تروتازه ببینمش. به اندازه ی پنج سانتی انت تجسمش کردم. تقریبا فهمیدم که حالا چقدری شده ای.
چندروز پیش ها که رفته بودم جواب آزمایشم را به دکتر نشان بدم.ازش خواهش کردم که سونو هم انجام بدهد.گفت خانم فلانی الآن وقت سونونیست.نمیشه.گفتم خواهش می کنم و مجبورش کردم.
سیاه سفیدهای روی دستگاه ظاهر شد. این بار مثل بار قبل نبود که معلوم نباشی و من متوجه نشوم اعضای بدنت کدام یکیست؟. و یک هلال کوچک باشی آن گوشه موشه ها. حالا واقعا شبیه نی نی بودی.بیشترت کله گنده ای بود که دست و پای کوچکی هم داشت. چسبیده بودی به یک گوشه و دست های کوچولویت را دوطرف صورتت نگه داشته بودی.برعکس خوابیده بودی.
حیف که بابایی نبود تا با هم ذوق کنیم.دکتر گفت که خداروشکر صحیح و سالمی.پرسیدم بنظرتون کله اش زیادی گنده نیست؟. خندید.گفتم خودم می دانم که درست می شود.اما نمی دانم چرا تازگی ها چیزهایی که جوابش را از قبل می دانم باز می پرسم.در مورد نی نی اینطوری ام.گفت نگران نباش مشکلی نیست.
شبش که عکست را نشان بابایی دادم سوال های خودم را از خودم پرسید.توت بنظرت کله اش گنده نیست؟ توت بنظرت الآن برعکس خوابیده سرگیجه نمی گیره؟.همه ی اینها را با خنده می پرسید.گفتم اتفاقامن هم همین ها به ذهنم رسیده بود. جز به جز مکالمه ام با دکتر را پرسید.وقتی فهمید وزن اضافه نکرده ام کلی دعوام کرد.رفتیم فروشگاه.انتخاب را گذاشتیم با تو.هرچیزی که تو خواستی را توی چرخ گذاشتیم.من قول دادم که بیشتر بخورم تا تپلی باشی. بابایی می گوید تو باید تپلی باشی. از این تپلی هایی که دست هایشان چاک چاک می افتد و لپ هایشان آویزان است.می گوید شکمت باید به دست بیاید.گفتم درخواست دیگه ای ندارید؟
شب موقع خوابیدن تپلی تصورت کردم. لپ های گوشتی ات را گاز گازی کردم. روی شکم کوچولویت فوت کردم و تو خندیدی. تصویر دهان بی دندانت حس خوبی را توی تمام تنم پراکند و من گلوله ای شدم لبریز از خوشحالی . کله ات اما هنوز تحت تاثیر عکسی بود که از سونو دیده بودم. کله گنده ی من...
زیاد خواب می بینم.خواب های کشدار.خواب هایی که به خیالم خیلی بیشتر از شش هفت ساعت طول می کشند و برخلاف گذشته که چیزی ازشان در خاطرم نمی ماند،با تمام جزییات به یاد می آورمشان. خواب هایی که بیشتر ترسناکند وگاهی خوشایند.می دانم دلیلش تغییرات هورمونی است.اما دلم می خواهد خوابهای خوشایندم هیچ وقت تمام نشوند.حتی اگر در کنار خوابهای ترسناک باشند.
خوابهای خوب این روزها من را به جاهایی که زیاد دوستشان دارم می برند. آدم هایی که زیاد دوستشان داشتم را نشانم می دهند. دیشب به حیاط خانه ی قدیمی مادربزرگ رفتم.همان حیاط که توش آدم برفی می ساختم. همان که درخت انجیر و انگور و گردو و انار داشت. همان که باغچه اش پر بود از گل های رنگی رنگی. پر بود از مورچه های ریز و درشت. حیاطی که کودکی ام درش سپری شد.
دیشب بواسطه ی یکی از همین خواب های رنگی و خوشایند. به حیاط آن روزها که حالا دیگر ساختمان بلندی جایش سبز شده سفر کرده بودم.
توی حیاط سبد بزرگی بود. سبدی پر از انارهای سرخ و خوش رنگه چاک چاک.من بودم و حیاط و انارها و عالمی احساس دوست داشتنی. به سن روزهای امروزم بودم اما با همان چالاکی روزهای کودکی داشتم دور حیاط را می دویدم. ایستادم و به سبد انارها نگاه کردم.دست دراز کردم،خوش رنگ و لعاب ترین انار رابرداشتم. داشتم به زیبایی دانه های بزرگ و سرخ رنگش نگاه می کردم که آلارم گوشی شروع به نواختن کرد. رویا به اتمام رسید.
بیدار که شدم حس کردم تغییرات هورمون ها خوب است. حتی اگر پنج شب پشت سر هم کابوس دیده باشی. همین یک شب ها که حیاط قدیمی را ببینی کافی است. کافی است برای اینکه بگویی خوب است.خوشایند است.