رفیق روزهای تابستانی من

چند شب پیش  ها داشتم می رفتم خانه مادرم. رسیدم به درب خانه شان  همین که آمدم کلید بندازم در را باز کنم احساس کردم کسی صدایم زد. برگشتم دیدم دوستم است "سمانه"  یک لحظه به اینکه خودش باشد شک کردم، مکث کردم. اما خود خودش بود با همان چشم های مشکی تیله ای و ابروهای کمانی پهن و صدای نازک نارنجی و لوس و با تناژ پایینش که داشت اسمم را صدا می زد. بنظرم شش هفت سالی می شد که ندیده بودمش حتی صدایش را نشنیده بودم. 

آن روزها که پدر هنوز خانه ی خوشگل ویلایی مان را دست بساز بفروش نداده بود که خانه ی  واحدی امروزمان را به پا کند حیاط خانه ی ما و مادربزرگ سمانه جفت هم بود. خط فاصل بینمان یک دیوار آجری بود و بس. تابستان که می شد سمانه و خانواده اش بیشتر اوقات خانه ی مادربزرگش بودند همان روز هایی که من از خوشحالی سر از پا نمی شناختم روزهایی که تمام امتحانات خرداد را به شوق آمدنشان یکی بعد از دیگری می گذراندم. روزهایی که با سمانه می رفتیم پشت بام و از خوشه های انگور درخت ما یک دل سیر می خوردیم دست آخر هم حسابی آب بازی می کردیم و از خجالت گرما در می آمدیم. غروب هم خسته و کوفته و له و لورده برمی گشتیم خانه.

پشت بام ما و آن ها هم سطح بود و صدایشان کامل از حیاط خلوت می آمد توی پشت بام. مادر سمانه وسواس داشت همیشه  بلافاصله بعد از اینکه از هم جدا می شدیم صدای جیغ و دادهای مادرش که می گفت: "اینطوری تو خونه رات نمیدم برو همونجا که بودی شبیه موش آب کشیده شدی سمانهههههه" می پیجید توی فضا. از ترس اینکه سروقتم بیاید و خشمش شامل حال من هم شود آنی پا به فرار می گذاشتم. اصولن مادر من خیلی مادر ریلکسی بود برعکس پدرم که درست مثل مادر سمانه وسواس داشت اما خوشبختانه اکثر مواقع خانه نبود و من از غضبش در امان.

داشتم می گفتم سمانه صدایم زد همین که برگشتم مثل فیم هندی ها در حالیکه زل زده بودیم توی چشم های همدیگه به سمت یکدیگر آمدیم و پریدیم توی بغل هم. بعد از فوت پدربزرگش مادربزرگ سمانه خانه اش را داد اجاره و این شد که از محله ی ما رفتند. حالا هم انگار برای یک سری کارهای مربوط به خانه و مستاجر به همراه دایی اش آمده بودند محله ی قدیم. هرچقدر اصرار کردم که بریم بالا خانه ی مادرم و بنشینیم یک دل سیر با هم گپ بزنیم قبول نکرد و آخر هم به پارک سر خیابان راضی ام کرد.

توی حال و احوال قبل از گپ و گفتمان همینکه پرسیدم " مامانت چطورن سمانه" بی درنگ زد زیر گریه. من خیلی جا خوردم، فقط دست هایش را توی دستم گرفتم و دلداری اش دادم همینکه آرام شد گفت مامانم چهار ساله پیش فوت کرد. "یه روز که سر سفره ی نهار بودیم یک هو دهنش کف کرد و از حال رفت تا بابام بیاد برسونیمش بیمارستان تموم کرده بود هیچ دلیلی هم نداشت خیلی ناگهانی اتفاق افتاد".  و باز هم گریه(طاقت اشک های هیچکس را ندارم)

سه سالی از من بزرگ تر بود اما حالا این تفاوت سنی ده یا حتی بیشتر به نظر می آمد یک جوری شکسته بود انگار. سر و وضعش و آرایش موهایش طوری بود که فکر می کردی ازدواج کرده باشد اما حلقه نداشت با این حال چیزی نپرسیدم باز اما خودش گفت با یک پسر از آشناهای دورشان به اصرار و تشویق اطرافیان نامزد شده و بعد از دو ماه هم شوهرش پایش را کرده در یک کفش که باید زود عروسی بگیریم و نامزد نمانیم به همین خاطر طی دو ماه مراسم عروسی را برگزار کرده اند. اما همان یک ماه اول کارشان به جدایی کشیده.

انگار شوهرش یک دیوانه ی تمام عیار بوده و سمانه تازه بعد از ازدواج فهمیده که قبل از او هم با کسی عقد کرده و بخاطر خلق و خوی بد پسر جدا شده اند. مردک کلاش و خانواده اش همه چیز را طوری پیش برده بودند که این ها متوجه هیچکدام از ماجراهای وصل به گذشته شان نشوند. تا جایی که بعدها سمانه فهمیده که خانه و محله ی قدیمی را  قبل از خواستگاری عوض کرده بودند به این علت که در بین همسایه ها به دعوا و بدنامی مشهور بوده اند.

انگار سایه های سیاه تمام این شش هفت سال یک لحظه هم از آسمان زندگی اش کنار نرفته بودند. اعتیاد برادر بزرگترش هم بعد از فوت مادرش تکه ی آخر این پازل بدبیاری بود البته اگر آمدن زن بابا به خانه ی پدری اش  را فاکتور بگیریم آن هم تنها دو ماه بعد از فوت مادرش.