وقتی تو ت حاشیه می سازد!

امروز صبح شش، شش و نیم رفتم آزمایشگاه که آزمایش خون و "گلاب به روی شما " جمع آوری ادرار بیست و چهار ساعته بدم، قرار شد گلابی که شیفتش را تحویل داد و من کارهام تمام شد برم دنبالش و با هم بریم خانه مان.  

قبلش باید این را بگم که مامان، بابا و گلابی همیشه  به  من خرده می گیرند که آدمه مساله درست کنی هستم.  بهم میگند هر بار میری بیرون و برمی گردی یک چیزهایی بوجود می آری که بهش فکر کنی و ازش حرف بزنی و مشکل درست کنی.  سردردتان ندهم، خلاصه اش  این می شود که همگی معتقدند که سر من درد می کند برای دردسر. 

اما من هیچوقت زیر بار این حرفشان نمی روم. بهشان می گم که آخه من که با کسی کاری ندارم . آسه میرم و  آسه هم برمی گردم. تنها چیزی که هست اینه که به  آدم های اطرافم اهمیت میدم. نمی توانم از کنارشان ساده گذر کنم. این خصلت شاید به ظاهر خیلی هم خوب باشد، اما من همیشه بخاطرش دردسر کشیده ام و سرزنش شده ام و جواب پس داده ام. 

الآن دارید با خودتان فکر می کنید که چیکار کرده ام؟  بگذارید از اولش برایتان بگم که:

 شش و چهل دقیقه ی صبح امروز اولین نفری  که وارد آزمایشگاه شد، البته به استثنای آقای سرایدار، من بودم.  برای اینکه زود برگردم و به کارهام برسم اول وقت رفتم که تست هام رو انجام بدم. بیست دقیقه ای که گذشت پرسنل یکی یکی آمدند. اسمم را خواندند که برم برای تست خونه اول.  پاشدم رفتم که نق و نوق کنان خون بدم. دست چپ را که سوراخ کرد آمدم دوباره نشستم تو سالن و قرار شد دو ساعت منتظر بمانم تا جوابش  آماده شود. تا اگر قندم نرمال بود آزمایش دوم را بدم. فکر کنید ساعت شده بود هفت و نیم و من باید تا نه و نیم منتظر می ماندم. مسیر هم نزدیک خانه نبود که برم و برگردم . چون دکترم این آزمایشگاه را تعیین کرده بود و اجبار که حتمن همین جا برم. 

دو ساعتی معطلی داشتم  که ده دقیقه اش هم برای من اعصاب خرد کن بود. نشسته بودم توی حیاط که یک خانم مسن ریزه میزه که دستش عصا گرفته بود آمد نشست رو صندلی های کنار باغچه. زمان زیادی نگذشته بود که رو به من گفت "می بینی مادر جان پیر که بشی دیگه ارج و قربی پیش کسی نداری" گفتم مگه چی شده مادر؟  او هم گفت حواس پرتی دارد ، به همین خاطر بدون اینکه تلفن همراهش را بیاورد از خانه بیرون آمده .حالا مسوول پذیرش ازش شماره تلفن خانه شان را خواسته و گفته بدون شماره پذیرش نمی کند. آمدم بگم" شماره خانه تان را نمی دانی یعنی" بعد خودم را ملامت کردم که این چه حرفی است خب حواس ندارد دیگر. می گفت تمام شماره ها تو موبایلم هست اما یادم رفته با خودم بیارمش. پسر کوچیکه ام  هم الآن خوابیده.  می دانم تا لنگ ظهر هم بیدار نمی شود که یاد من بیفتد و به خاطر بیاورد که قرار بود بیام آزمایش بدم تا سراغم بیاید . گفتم خب شما برو خانه ات بعد از ظهر بیا. آزمایشگاه تا عصر باز هست. گفت تا آن زمان نمی تواند ناشتا بماند و حالش بد می شود. راست هم می گفت. هفت صبح کجا پنج بعد از ظهر کجا. ازم خواست ببرم دم خانه شان تا او با پسرش  بیاد و پذیرش شود. یکم من من کردم، این دست آن دست کردم .بعد با خودم گفتم خب چه اشکالی دارد من که قرار است دو ساعت مثل مجسمه بنشینم اینجا نگاه به در و دیوار کنم . میرم یک ثواب اخری و عقبی ای هم جمع آوری می کنم. گفتم فکر می کنم آنای خودم است ، دستش را گرفتم و دوان دوان تا نزدیک ماشین رفتیم. مدام می گفت " خیر ببینی مادر جون" و من هم که جوگیر. چنان کیفور می شدم که بیا و تماشا کن. خلاصه ! راه افتادیم و با مسیر های چپ اندر قیچی ای که داد، رسیدیم . آدرس را چشمی بلد بود. مثلا نمی گفت خیابان فلان را بپیچ، می گفت : " اون مغازه ی آقا رضا رو می بینی همونو برو داخل". حالا من نمی دانستم کدام یکی مغازه ی آقا رضاست ؟ آن وقته صبح کرکره ها هم هنوز پایین بود به همین خاطر خودش هم خوب تشخیص نمی داد که مغازه ی آقا رضا کدام است! خلاصه مکافاتی بود برای خودش، اما  خب بالاخره رسیدیم دم خانه. رفتیم زنگ زدیم پسرش بیاد جلو در. از پشت آیفون گفتم " آقا میشه بیاید پایین. مادرتون رو آوردم ".  یعنی چه فکری کردم این حرف را زدم؟ انگار مادرش بسته ی پستی است. من هم پست چی ام. یا کبوتر نامه بر.  فقط کم مانده بود بگم بی زحمت بیاید مادرتون رو دریافت بفرمایید رسید بگیرید.

یکم بعد پسرش آمد. پسر  نگو ، بگو "مستر هیکل". یعنی مدیونید اگه فکر کنید عضله هاش همه آمپولی بودند و هرچی هورمون اورانگوتان و گوریل و گراز و کردگدن بود زده بود تو رگ! سه تای من و شماها و مادرش را مثل آب خوردن می گذاشت تو جیب کوچیکه اش. راستش را بخواهید اولش خیلی ترسیدم . هشت صبح باشد. من باشم و یک مستر هیکل به اتفاق یک پیرزن رنجور. مثل توطعه می ماند. یکم عقب کشیدم .با خودم  گفتم "جانه توت این ها همه نقشه است، می خوان بدزدنت" بعد گفتم "نه بابا من رو می خوان چیکار! کلیه ام هم که مریض شده نمی تونن در بیارن بفروشنش. نه! نمی دزدنم".  همینطور که داشتم با خودم مشورت می کردم دیدم  مستر هیکل دارد به مادرش می توپد که چیه اول صبحی؟ چته؟ کجا بودی؟  چرا رفتی؟ با کی رفتی؟  اه اه اه باز این زنه شروع کرد کفر من رو بالا آوردن. بعد هم رو کرد به من با آن هیبت که شما با اجازه ی کی مادر من رو سوار ماشینت کردی هان؟ من هم خشکم زد که ببین به  خیال ثواب، چه کباب جزغاله ای شدم که این نره قوله بی اعصاب  هرچی از دهنش در میاد بهم بگه. خیلی حالم گرفته شد اول صبحی. بعد هم هیچی نگفتم چون خانم مسن ازم معذرت خواست.

بالاجبار برگشتم  آزمایشگاه، در حالی که توی  راه  برای خودم هزاران خط و نشان کشیدم که از حالا به بعد به هیچ احدی اهمیت ندهم، هیچکس هم برام مهم نباشد، غیر از خودم. البته همان موقع هم می دانستم این خط و نشان ها به حقیقت بدل نمی شوند. چقدر حرف می زنم. کجا بودم.آزمایش خون دوم را دادم. موقع آمدن هم یک گالن بهم جایزه دادند تا که تا صبح فردا مسوولیت خطیر و چندش آور جمع آوری ا.د.ر.ا.ر را به دوش بکشم.

راستی موقع برگشت هم داشتم می رفتم پلیس بعلاوه ی ده بدم گواهینامه ام را تمدید کنند. یک خانمه "دوباره" مسن و ریزه میزه صدام کرد گفت: "دخترم، دخترم". یک لبخندی هم داشت که آدم ذوق می کرد. رفتم گفتم جانم مادر جان خیال کردم این یکی هم از آن ثواب های کبابی در پی دارد اما گفت :دخترم" حجاب، حجاب"  من هم خندیدم گفتم " چشم، چشم" خیلی خانم خوبی بود. اما خب.... دو قدم رفتم جلو شالم را کشیدم عقب تر ، برگشتم نگاهش کردم. مثل خودش لبخند زدم.  تنها دلیل قانع کننده ام هم لجبازی بود. 

امروز روز پیرزن های ریزه میزه بود.

جریان مستر هیکل را هم نصفه و نیمه برای گلابی تعریف کردم یعنی تا آنجایی که آمد جلو در ، عین حقیقت را گفتم اما دیگه بقیه اش را بنا به صلاح دید  خودم بر طبق قوانین نانوشته ی  زندگی مشترک سانسور کردم. یک همچین توت پر حاشیه ای هستم .

+چقدر جدیدن زیاد می نویسم! این چه وضعشه!