وقتی عشق طعم توت فرنگی دارد!

چند روزی است کلمات با من قایم باشک بازی می کنند.وسوسه می شوند به جانم که پنل را باز کنم و بنشینم به نوشتن.اما همینکه چهار پنج خط می شود پاکش می کنم ،یا اگر خیلی به خودم لطف کنم چرک نویس.نه اینکه حرفی برای گفتن نداشته باشم ها نه! پرحرف تر ازآنی که فکر می کنیدهستم.فقط تُهی شده ام. نه آنقدر خوشحالی هست که تعریفش کنم.نه آنقدر غمگینم که بیایم غُر بزنم و غم نامه ببافم برایتان.و نه  حتی کسی اذیتم کرده. هیچ!هیچ!هیچ!

 با خودم گفتم سر رشته ی یکی ازکلماتِ ذهنی ام را دست می گیرم و آنقدر می نویسم تابالاخره یک جا شارژلپ تاپ تمام شود.اوممم....فکر می کنم اگر آن کلمه "زندگی مشترک" باشد خیلی حرف ها بتوانم به خوردتان بدهم.آنقدر که کلافه شوید.

وقتی همسرم هنوز همسرم نبود.روزگاری خیلی نزدیک به امروز.به اندازه ی نوزده ماه.اینکه کنارم باشد یا کنارش باشم شده بود "فانتزی" یک جورهایی امیدِ هردویمان  به رسیدن، صفر بود.صفرِ مطلق.

پدرم دورمان کرد.مخالفت کرد.شرط کرد اگر باز هم خواستمش بروم و پشت سرم را نگاه نکنم.گفت بین او و خانواده ام فقط یکی.مگر می شود؟مثلن وقتی بخواهند یکی از دست هایم را قطع کنند،من یکی را بر دیگری ترجیح می دهم؟  میتوانم بگویم کدام را قطع کنند؟.قطعن نه!.پس چطور باید بین او و خانواده ام انتخاب می کردم؟.می دانم مثال خوبی نیست اماحالم چیزی بود دقیقن مانند همین مثال.می دانید می خواهم بگویم که آسان نرسیدیم به جایی که هستیم. بعد از سختی هایی که یک درصدش را هم نمی دانید،.....همه ی این ها را برای اینکه از روال زندگی مشترک بگویم، گفتم.چیزی که برداشت من است.

کلاس اول ابتدایی که بودم معلم برایم چیزی مثل اعجوبه بود.خیال می کردم.نمی خورد.نمی پوشد.نمی خوابد! من فکر می کردم یک راست از آسمان می افتد وسط کلاس به ما درس و مشق می دهد.و دوباره برمی گردد سر جای قبلی اش.خیلی نگاهش می کردم.خیلی دوستش داشتم.یادم می آید که یک روز وقتی دیدم از مغازه ی نزدیک مدرسه مان سبزی می گیرداز تعجب خشکم زده بود. هاج و واج مانده بودم که مگه خانممان هم سبزی می خرد؟. می دانید حس می کردم باید مثل ما نباشد.کارهایی که ما انجام می دهیم را انجام ندهد.

ازدواج هم بی شباهت به این نگاه بچگی هایم نیست. وقتی قبل از شروع زندگی مشترک کسی را طی هر ملاقات با یک آراستگیِ نسبی می بینی حس می کنی چقدر خوش تیپ و منحصر به فرد است.وقتی وقت های حال خوبی اش باهاش صحبت می کنی و اوج عصبانیتش یک "خیلی بدی" گفتنش است،خیال می کنی مهربان ترین انسانِ هستی کنار توست. حس می کنی آدمی متفاوت از تمام هفت میلیارد جمعیت زمین نصیبت شده است.وقتی یواشکی به دیدنش می روی با خودت می گویی چرا دیدنش روتین نمی شود؟.وقتی یواشکی می بوسدت حس می کنی گرم ترین احساساتِ دنیا را زیر پوستت تزریق کرده اند.فکر می کنی که چرا شوق از وجودت بیرون نمی رود؟.

این در حالی است که وقتی قراربر این می شود زیر یک سقف روزگار بگذرانید. اوضاع کمی تغییر می کند.دیگر خبری از جنتلمن خوش پوش و اتو کشیده ای که می شناختی نیست.او هم مثل همه گاهی ژولیده می شود.او هم شاید توی خواب بدجوری خروپف راه بیندازد.او هم دستشویی می رود.او هم گاهی چیزی شبیه به پیژامه تن می کند.او هم صبح باید اول مسواک کند تا بتوانی تحملش کنی.او هم گاهی آن روی سگش بالا می آید و چیزهای بدی می گوید.او هم گاهی حوصله ی حرف زدن ندارد..بوسه های گرمِ قبل را گاهی ندارد حتی...... و خیلی او هم گاهی های دیگر.

انتهایش این می شود که لیلی هم اگر با مجنون زیر یک سقف می رفت شاید کارشان به اختلاف می کشید.می دانید ما طاقت عشق نافرجام های لیلی و مجنونی را نداریم.دوست نداشتیم نرسیم تا افسانه شویم.از این طرف طاقتِ عادی شدن را هم نداریم.حس می کنیم داریم تکراری می شویم؟عادی می شویم؟ معمولی می شویم؟تقصیر ما نیست.این رویه را نمی توان انکار کرد.فقط می توان با دوستت دارم گفتن های بی مقدمه،با غافلگیری های کوچک  روندش را کند و حلزونی کرد.در کنار اختلافات یا معمولی شدن ها می شود عاشق ماند.

یادم نیست کجا خوانده ام یا چند سال پیش؟ اما یک نوشته ای توی خاطرم است که می گفت چشیدنِ طعم عشق درست مثل میلِ به  خوردن توت فرنگی یا هر چیزی دیگر که دوست داریم است.

ابتدا ولع داری .با حرص و طمع می خوری،خیال می کنی تا انتهای ابدیت هم می توانی توت فرنگی بخوری.اما بالاخره یک جایی سیر می شوی.اشباع می شوی. احساس می کنی اگر فقط یکی دیگر بخوری حتمن بالا خواهی آورد.این مثال عشق های آتشینی است که فروکش می کنند.و عشق نافرجام وقتی است که اصلن نتوانی طعمش را امتحان کنی و برایت دست نیافتنی شود آن وقت است که طعم شیرینی که تصور کرده ای تا همیشه زیر زبانت مزه  می کند.

فکر می کنم اگر عشقی معمولی داشته باشیم.تا آخرین روزی که کنار هم هستیم توت فرنگی برای خوردن داریم.نه سیر می شویم و کنار می رویم.نه بی نصیب می مانیم.

+من چشیدنِ طعم توت فرنگی را انتخاب می کنم .البته بهتر این است که بگویم انتخاب کرده ام.فقط امیدوارم بتوانم طوری نگهشان دارم که یک وقت  تمام نشوند.