وقتی privacy در خانه ما معنا ندارد!

دو شب پیش که طوفان شد من حیاطِ خانه ی مامان اینا بودم.برای خودم خلوت دل انگیزی محیا کرده بودم که آن گردباد سهمگینه آمد.تا بیایم خودم را به پناهگاه که راه پله بود برسانم،قشنگ دو سه مشت خاک بعلاوه ی هوای کثیف و مسخره نشست انتهای حلقم.حالا دو روز و یک شب است که به شدت مریضم.شما که غریبه نیستید، فوبیای آمپول هم اجازه ی مراجعت به دکتر را نمی دهد.در نتیجه منم وعطسه های وقت نشناس و آبریزشِ بینی و گلویی که عملن به صحرای آفریقا تبدیل شده است وتنی  رنجور و بی رمق که به شدت درد می کند.یک همچین آش ولاشی هستم الآن. همسر هم نیست.با دوست خوبم هم شکرآب شدیم.دلم هم عجیب گرفته.الان مقدار متنابهی انرژی منفی دریافت کردید یا بیشتر منتقل کنم؟.می خواید بیشتر بگم؟ تعارف نکنیدها.خب؟

میگم اصلن مطلب اصلی که می خواستم بگم.چی بود؟...آها!دو روز پیش دفتر خاطراتم را....نه! نمی شود گفت دفتر خاطرات.روزنگار هم که نمی شود اسمش را گذاشت.چی بگم؟. بی خیال همان دفتر خالی.

دفترم را گذاشتم پشت آیینه ی میز آرایش.رفتم دوش بگیرم.اما وقتی آمدم بیرون با صحنه ی دردناکی مواجه شدم.من با دو چشم خویشتن دیدم که همسر تا نزدیکی های خشتک فرو رفته توی نوشته هایم.آنقدر غرق مکتوبی جات عیال بودکه متوجه حضور خودش نشد.به همین خاطر یک سرفه ی مصنوعی زدم که سر از خشتک برآورد.همین که من را دید،فیکس پنجاه و پنج سانت از روی تخت پرید بالا.فکر می کنم خودش حس کرد که عصبانیتم از حد نرمال بیشتر است.در همین راستا چشم هاش شبیه گربه ی شرک شد.دوتا گردالیه بزرگه مظلوم زل زد به چشمانم.یک طوری نگاه می کرد  که یعنی "غلط کردم،توروخدا منو نخور".بی توجه به برق نگاهش جیغ بنفشی زدم .شدتش آن قدری بود که هنوز هم  ارتعاش تارهای صوتی ام متوقف نشده باشد.پریدم دفتر را ازش گرفتم و چندتا حرف درشت هم بهش زدم .شما ندیده اید اما توت عصبانی،یک اژدهای مهار نشدنی است.تنها تفاوتش با اژدها این است که آتش  از دهانش بیرون نمی زند.که با پشتکار بیشتر این یکی هم محقق خواهد شد.

اما ازشوخی گذشته خیلی حرکت ناجوانمردانه ای بود.حالا که اینطوری شد،اصلن هم پشیمان نیستم که اسمش  را گلابی گذاشتم.بعله!

هیچی دیگه!دو روز بود باهاش صحبت نمی کردم.آشپزخانه هم تا ظهرهمین امروز پلمپ  کرده بودم.امروز در حالی که با خودش حرف می زد.شعری که  یک گوشه از دفترم نوشته بودم را  هم پررو پررو زمزمه می کرد.حس کردم اصلن قصد اصلاح شدن ندارد.تصمیم گرفتم چندوقتی به قهر ادامه بدم.همانطور سوت زنان و آواز خوانان رفت برای خودش کته بار گذاشت از آن طرف هم به قول خودش جوج سیخ زد.یعنی اصلن فکر نمی کرد که من چقدر از کارش ناراحتم.یک هو آمد تو گفت"توت خیلی خوب می نویسی ها..!".نیم خیز شدم که بلند شم بزنم از وسط دو نیمش کنم.امانتوانستم چون بدنم درد می کرد.چرا متوجه نیست که آن دفتر تمام privacy من بود؟.

کته ای که گذاشت شفته شد و دل من بسیاااار مشعوف.

راستی یک با ر هم  سالیان نه چندان دور دا داش بزرگه یکی از این دفتر هایم را خوانده بود. و تا مدت ها سوژه ای بودم برای خودم.لپ مطلب اینکه  دور از جون شما ذکور این حوالی بسیااارفضول تشریف دارند.