وقتی ژنتیک ناک اوت می شود

دیروز ظهر رفته بودیم خانه ی دوستِ مادرم.دخترش هم دوست من است.خیلی صمیمی که نه اما خب دوستیم.چندسالی از من بزرگ تر است.باردار بود و تازگی فارغ شده.قرار گذاشتیم بیاد خانه ی مادرش که هم خودش و هم دخترش را ببینیم.

دختر بچه ی نازی بود.خیلی شبیه به پدرش بود.بهتر است بگویم کپی بود اصلن.چشم هاش اما نه! یک رنگ خاص بود.یک رنگ خیلی زیبا.من مثلِ رنگ چشم هایش را خیلی کم دیده ام.شاید هم اصلن ندیده ام حتی.بحثِ چشم های این دختر کوچولو بود.بحثِ اینکه در خانواده ی مادری و پدری اش و تا جایی که خودشان می دانند و از چهره ی آبا و اجدادشان شنیده اند،کسی نبوده که همچین رنگ چشمی داشته باشد.تلفیقی هم نبود.به شوخی به مامان می گفتم "این کوچولو چقدر خوش شانسه.پدرِ من چشم هاش آبیِ خوشرنگ بود اونوقت من عرضه نکردم حتی یکم تُنِ رنگ ازش به ارث ببرم.حالا آبیِ اون رنگی نه، حتی آبیِ پررنگ هم نشدچشمهام،اون وقت این فسقلی از هیچ، همچین چشمِ خوش رنگی شکار کرده واسه خودش".مادر هم می گفت همین را بگو دخترِ بی دست و پا!بعدهم  آب می شدم از خجالت .

داشتم فکر می کردم من مونتاژ نصف به نصفِ مامان بابا هستم.درست نصف به نصف!.اینکه همه چیز باید سرجای خودش باشد از بابا به من رسید.یک وسواسِ زیر پوستی.ریلکسی و آرامشِ مادر نرسید هیچوقت.اینکه ریه ی مادر کمی مشکل دارد به من رسید ریه ی سالمِ پدر نرسید امّا.انقدرها هم بدشانس نبودم حداقل سفیدیِ پوستِ بابا رسید.اندام مادر رسید.حالت چشمانِ مادر رسید.لبخندِ پدر رسید.همه ی این ها نرسید و رسید.اما هرکس به من  رسید، گفت شبیه کی هستی تو؟

بدم می آمد از این آدم ها که از یک دختر بچه همچین سوالی می پرسیدند!چرا نمی دانستندشاید توت بچه  ی ابلهی مثل من  تا صبح گریه کند. که نکند پدرومادرش،پدرو مادرِ واقعی اش نباشند! بدم می آمد.

بگذریم...... چشم های خوش رنگی داشت.