چَشم هایش!

موهایش من را یاد آنه شرلی می انداخت. به زنی که کنارش نشسته بود گفتم چقدر زیبا بافته ای موهای دخترکت را. متوجه نشد. انگار زبانم را خوب نمی دانست.شمرده شمرده تکرار کردم تا بالاخره فهمید.با یک دست سرِکودکی که در آغوش داشت را گذاشت روی شانه اش، با دست دیگر گیسوان دخترک را توی دست گرفت،آرام نوازش کرد و گفت "دختر.نه.عروس.عروس". گفتم" آره میخواد عروسِ خوشگلی بشه.اما میگم موهاش رو چقدر خوشگل بافتید".جدی نگاهم کرد گفت

 "عروسم است.عروس. خریدیم. خریدیم. برای پسر من، زن است. خریدیم. پول.گدایی میره." پنج تا انگشتش را نشانم داد، یعنی انقدر داده ایم خریدیمش. 

حس کردم سرم سنگین شد.نفهمیدم چقدر؟ پنج تومان. پنجاه تومان. پانصد تومان. پنج میلیون. یا اصلن پنج به واحدی غیر از تومان. هرپنجی که بود خیلی ناچیز بود در برابر چهره ی معصوم و نگاه مظلومانه اش. 

احساس کردم الآن است که بغضم تاب و توانش را از کف بدهد.می خواستم گریه نکنم برای همین رو به زن گفتم "اجازه میدید ازش عکس بگیرم به دوستام نشون بدم؟".سرش رابه علامت رضایت تکان داد.

نگفتم چطور بایست یا به کجا نگاه کن .اما نمی دانم چرا مدام چَشم هایش را به رُخَم می کشید!. تمامِ راهِ برگشت با خود فکر می کردم. چرا چَشم هایش  دقایقِ طولانی به دستِ مردمانی که تند و آهسته، بی توجه به او جریان زندگی را دنبال می کنند خیره شود؟! به انتظارِ سکه ای... شکلاتی... عروسکی...!  دخترک  بی گناه بود....!