پدرِ ترنم

شیفت کاری اش تغییر کرده و با افراد جدیدی همکار شده است. دیروز که آمدخانه، فقط گفت سلام. کیفش را انداخت کنارِ در و یک راست رفت توی بالکن. یک دستش را گذاشته بود تو جیبش. زل زده بود به نقطه ای .سیگار پشت سیگار بود که آتش می زد. حرفی هم نمی زد. کلافه شدم.بوی دودش اذیتم می کرد.بی توجهی اش بیشتر.هیچ وقت انقدر بی ملاحظه گی نمی کرد.داد زدم گفتم "بسه دیگه خفمون کردی." چیزی نگفت.فقط خاموشش  کرد.چندثانیه بیشتر نگذشت که از حرفم پشیمان شدم.با خودم گفتم حتمن از چیزی ناراحت است .وگرنه هیچ وقت بی علت همچین کاری نمی کند. دو تا قهوه ریختم.رفتم نشستم کنارش. دستش را گرفتم توی دستم گفتم "بهم بگو از چی انقدر لبریزی؟چرا انقدر دلگیری؟" نگاهم کرد.نفسش را یکجا داد بیرون، دستش را کشید توی موهایش،گفت"دورو برم پر شده از آدم های کثیف.نفسم می گیره از کارهاشون. هوووف! خیانت بده" خیلی جا خوردم.کم پیش می آید از این حرف ها بزند.کم پیش می آید جدی شویم.یک نیشگون از لپش گرفتم گفتم"چشمم روشن.زن گرفتی دیگه؟ خوشم باشه". نخندید.فقط لبخند زد.لبخندِ تلخی که داشت داد می زد حالش خیلی گرفته تر از چیزی است که فکر می کردم.همیشه در جواب می گفت "زن دوم؟ تو همین یکی موندم". گفتم "خب تعریف کن ببینم چی انقدر بِهَمِت ریخته" گفت همکارم که تازه گی آمده بخش ما را یادت هست؟ گفتم آره همونی که یک دختر خوشگل هم دارد. حرفم را تایید کرد.گفت "آره پدرِ همون دختر ناز. ترنم . تو اداره همه عاشقش شدن".می گفت پدرِ ترنم کوچولو تمام وقتی که به اصطلاح سر کار است، با تلفن صحبت می کند.با خطی که روح همسرش از وجودش بی خبراست.می گفت گاهی حین صحبت با دوست دخترهایش،همسرش تماس می گیرد. گوشی را می گذارد روی میز.خیلی خونسرد جواب می دهد قربان صدقه ی دخترش هم می رود. بعد که قطع می کند ادامه ی صحبت ها و بگو بخند هایش را می گیرد.خیلی مرخصی ساعتی درخواست می کندکه به دیدن دوست دختر هایش برود.بعضی شب ها که اصلن شیفتش نیست همسر و دخترِ کوچکش را راهیِ خانه مادرش می کند.به دروغ بهشان می گوید مجبور است شیفت بماند.همسرش هم کلی غذاهای جورواجور برایش می گذارد تا یک وقت بهش سخت نگذرد. غافل از اینکه شیفتی در کار نیست و شوهرش شب را با زن های دیگر سحر می کند. می گفت توی گوشی مخفی اش از شماره ی زنِ شوهردار بگیر تا دخترِ پانزده ساله را دیده ام.اصلن خودش با افتخار نشانم می دهد. که با این یکی تلفنی صحبت می کنم. با آن دیگری بیرون می روم.شب را خانه ی یکی دیگر می مانم.  مدام سر تکان می داد و برای ترنم افسوس می خورد. محو بودیم توی  دود!

هرچه بیشتر  می گفت بیشترقلبم فشرده می شد. دلم می خواست مجبور نباشد کنار این آدم ها کار کند.دلم می خواست همسر آن مرد را نمی شناختم. دخترِ کوچکش را همینطور.