وقتی همیشه در صحنه حضور داریم!

پنج شنبه رفتیم  به آقای موتور سوار سری بزنیم.از آنجا هم سرِ اتول را کج کردیم سمتِ یکی از این پارک های شرق.ملت شانه به شانه ی هم جلوس فرموده بودند.ما هم  به زحمت یک  متر جا یافتیم  و اتراق کردیم.غُلغُله ای بود برای خودش.همینطور تنقلات بلع می کردیم و حظ می بردیم و از دی اکسید کربنِ سرشارِ هوای آلوده استفاده ی بهینه به عمل می آوردیم.و خوش می گذشت خلاصه.امّا.....! از آنجایی که هرجا ما باشیم حادثه دقیقن همانجاست.

یک خانم عصبانی آمد از خانواده ای که نزدیکمان بودند با یک حالت مستاصل و ناراحت گوشی موبایل خواست تا زنگی بزند.در حین مکالمه صدایش آنقدر رسا و فاصله اش با جایی که نشسته بودیم آنقدر کم بود که متوجه شویم  دارد به کسی می توپد و فحش می دهد.

چهل دقیقه ای گذشته بود.من و گلابی  دیگر داشتیم از  پوزیشن لاوگونه مان فاصله می گرفتیم، و از  خوش و بش به سمتِ جرو بحث تغییر مسیر می دادیم .بهش می گفتم که چرا مثل یک شهروندِ گوگولی مگولی آسّه نمی روی آسّه بیایی؟. اگر مردِ موتورسوار چیزیش می شد،چه کار بایدمی کردیم؟ و این ها،راستش داشتم غُرهایی که انباشته بودم را پیاده می کردم روی اعصابش.بیشتر از این نمی توانستم این بارِ جان کاه را به دوش بکشم و  کاراکترِ همسر نمونه را ایفا کنم.وقت انتقام گرفتن فرا رسیده بود.فقط شانسی که آورد این بود که آن خانمی که از خانواده بغلی گوشی گرفت  این بار داشت با یک آقای کچل جروبحث می کرد.بهتر است بگویم دعوا می کردند. آن هم چه دعوایی.سعی می کردیم اهمیت ندهیم و حواسمان به جروبحث زیرپوستیِ خودمان باشد و بنا را بر اینکه بحث خانوادگیست بگذاریم. اما همینطور تنشِ بینشان داشت شدّت می گرفت.

زن آنقدر عصبانی بود که چادرش را جلوی مرد تکه تکه می کرد.داد می زد سرش.هوار می کشید.کسی نمی دانست چه کار باید کند؟ آخر زن و شوهر بودند.رو به روی پار یک پل بود. زن دویید سمت خیابان، من خیال کردم می خواهد خودش را زیر ماشین بیندازد اما رفت بالای پل ایستاد.مرد هم هی می گفت "وایسا" و  پشت سرش می دوید،از آن طرف ماشین های  پلیس و آتش نشانی که ایستگاهشان نزدیک بود از راه رسیدند.به ثانیه نکشیده بود که جماعتِ مستقر در پارک بصورتِ خودجوش بساطشان را جمع کرده زیرِ پل سُکنی گزیدند.دهان به دهان می چرخید که زن برگِ صیغه نامه ای را از جیبِ شوهرش پیدا کرده.مردم با چنان شوقِ وصف ناشدنی ای این کشفیات را برای هم می گفتند که خدا می داند. وهمینطور  سفت وسخت منتظر ادامه ی فیلمِ سینمایی شان ایستاده بودند.

پل خیلی از زمین فاصله نداشت.حرف هایی که زن و مردبافریاد به هم می گفتند بین جمعیت وول می خورد.تا این ها شروع می کردند به داد و بیداد همهمه های سر به فلک کشیده ی تماشاگرها به صورت اتومات به سکوت بدل می شد که مبادایک وقت سعادتِ شنیدنِ حتی یک کلمه اش را از دست بدهند.

زن می گفت "مگه نگفتی دوستم داری؟ مگه تو بهم قول نداده بودی؟ مگه قول ندادییییی؟". جماعت خیلی  ریتمیک و یک صدا  می گفتند:"چرا چرا قول داده بود... چرا چرا قول داده بود" (بخدا عین حقیقت را دارم برایتان بازگو می کنم). بعد هم دست و جیغ و هوراااا. یک با ردیگر هم مرد به زن گفت: فکر کن  اگه خودت را بیندازی پایین بعد بیفتی رو ی یک ماشینِ دیگر، دو نفر آدمِ بی گناه غیر از خودت  را هم به کشتن می دهی. تو را به خدا از خرِ شیطون پیاده شو بیا بریم.زن هم با گریه می گفت لعنتی به این فکر نمی کنی که شاید برم زیرِ کامیون نه؟ نهههه؟بعد هم با گریه فریاد می زد.

بعد از دقایقی به زحمت زن را از روی پل پایین آوردند.حالش خوب نبود،نمی توانست روی پاهایش بایستد.کشان کشان بردند سمتِ آمبولانس. ملّت هم کماکان  دست و جیغ و سوت بلبلی می زدند. از یک نفر هم شنیدم که می گفت نمی خواست خودش را بیندازد ما را هم الّاف کرده بود.

راستی یادم رفت بگویم جمعیت که پراکنده شدند زمین  پر شده بود از پوست تخمه هایی که حینِ تماشای فیلم شکسته بودند.تعجب کرده بودم که آخر اینقدر پوست تخمه؟ یکباره یادم آمد که چقدر از  یادبرده بودم  ما ملتِ "همیشه در صحنه ای" هستیم. یادم آمد که یادم رفته بود صحنه های اعدام در ملا عامی که از شب قبلش می رویم بلیط رِزِرو می کنیم. نکند یک وقت لذتِ  تماشای لحظاتِ پایانیِ عمرِ یک "انسان" را  از کف بدهیم.

+محض توضیح نوشت:اینکه کاری که از آن خانم در حین عصبانیت سر زد درست بود یا غلط، به من ارتباطی ندارد.چون جای ایشان نبودم.اما جای ملت که هستم .یکی از همین مردم که هستم.