مژگان-پارت دوم

قصه،هیچ ارتباطی به نویسنده ی وبلاگ ندارد.

زمان بیرون آمدن ازبوتیک، تمام احساس مسوولیتش نسبت به من  گفتن جمله ی  " پول داری واسه کرایه ماشینت؟" بود.که اطمینان داشتم اگر حضور آن زن نبود،همان یک جمله را هم نمی گفت.

فکر می کردم باید تمام راه برگشت  را اشک بریزم.امامن زیاد هم جا نخورده بودم .حتی آنقدری که بخواهم به کسی چیزی بگویم.اصلا مگر میشد به کسی چیزی گفت؟ .یک نفر توی فامیل نبود  که به سرش قسم نخورد.مگر میشد شکایتش را پیش کسی برد؟ مگر کسی باورش می شد؟.پدر خود واقعی اش را به کمتر آدمی نشان داده بود.چهره ی موجه و با ایمانی که بین دوست و آشنا دست و پا کرده بود مو لای درزش نمی رفت.

هرچه بیشتر می گذشت.به تعداد شب هایی که خانه نمی آمد اضافه می شد. عرفان مدام بهانه اش را می گرفت.بد اخلاقی می کرد.می خواست با پدر برود کوه واستخر.می خواست طعم تمام لذت هایی که دوستانش برایش می گفتند،با پدر تجربه کند اما... ما داشتیم بزرگ می شدیم در حالی که او نبود.

نزدیک عید بود.با مادر  خانه را  مرتب می کردیم که کیف رمزدارش توجهمان را جلب کرد.هرچه  مادر اصرار کرد که بهش دست نزنم، می آید می بیند اوقات تلخی راه می اندازد گوش ندادم. به زحمت کیف را باز کردم.کیف گندکاری های پدر.

برگ صیغه نامه بود و برگ صیغه نامه بود و برگ صیغه نامه!  نام پدر کنار زن های دیگر. زن های سن بالاتر.... دختر های جوان تر....تمدید های مداوم پای برگه ی  آن جوان ترها.... بوی چرک خیانت. مدام خودم  را سرزنش می کردم که چرا آن روز توی بوتیک  زیاد خوش خیال بودم که خیال کنم هوس رانی اش تنها در یک زن خلاصه می شود؟ چرا نفهمیده بودم  زندگی مان  بیشتر از آنچه  تصور کنیم در  باتلاقی که" پدر"  به راه انداخته بود، فرو رفته ؟ 

عکسهای عقد مادر و پدر کنار آن برگه های کثیف پر از خیانت بود. صورت مهربان و خجالت زده ی مادر موقع امضا زدن پای عقدنامه اش از چهره ی بهت زده ای که هزارسال ماتم را یک جا ،جا داده بود ،دور بود.خیلی دور.بدم می آمد که سکوت می کرد.بدم می آمد که مادر سکوت می کرد.مادر و عرفان همیشه سکوت می کردند .

چشم های مادر دیگر برق نداشت.مادر آن روز شکست.

نمی دانم چند شب بعد ازآن روز کذایی خانه آمد؟اماوقتی آمد دیگر آدم های سابق نبودیم.کلید را که توی قفل چرخاند تپش قلبم بالا رفت.من دوستش نداشتم امابعد ازآن روز بیشتر از قبل دوستش نداشتم.

عرفان توی اتاق بود.من و مادرداشتیم تلویزیون تماشا می کردیم. به خاطر ندارم  وارد خانه  که شد کلمه ای به آوای سلام گفت یا نه؟.سوییچ را پرت کرد گوشه ای،خسته افتاد روی کاناپه،بدون اینکه سرم را تکان بدهم با چشم هایم دنبالش می کردم.باچشم های بسته گفت "مژگان چایی". انگار مژگان چاکر درباری اش باشد نه دختر یکی یک دانه اش! انگار که تمام سهم مژگان از پدر داشتن همین امرو نهی های فاقد ذره ای عطوفت باشد نه کلمه ی محبت آمیزی. از کدام سیاره آمده بودی پدر؟ کدام سیاره که چیزی به نام عشق درش تعریف نشده بود؟

دیگر ترسی ازش نداشتم.همانطور که داشتم کانال های تلویزیون را بالا،پایین می کردم گفتم"برو همون جا که بودی چای سفارش بده". هنوز زیر چشمی نگاهم بهش بود.مادر اشاره کرد که چیزی نگویم شر به پا می شود.چشم هایش را باز کرد، سرش را برگرداند سمتم ،ابروهای پرپشتش بیشتر از قبل  به چشم هایش نزدیک و صورتش سرخ شده بود،متعجب و عصبانی گفت"نشنیدم چی گفتی؟". جوابش را ندادم.فریاد زد که "نشنیدم چی گفتی مژگان؟"  ازجا بلندشد و روبه روی من و مامان ایستاد.عرفان سراسیمه آمد توی هال.ترسیده بود.مادر گفت "بس کنید بچه می ترسه". گفتم "چقدر بس کنیم مادر؟ تا کی و کجا کوتاه بیایم؟ عیاشی اش رو برده برای معشوقه هاش،خستگیش رو آورده اینجا؟" این بار عصبانی تر ازبار قبل گفت"خفه شو مژگان".با خشم آمد سمتم که مادر ایستاد بینمان. پدر گفت "بهش بگو داد نزنه همسایه ها می شنون  آبرو ریزی میشه وگرنه هرچی دید از چشم خودش دیده". مادر گفت "نگران همسایه ها هستی اما نگران پسرت که داره از ترس می لرزه نیستی؟"به حالت مهربان شده ای که اصلا بهش نمی آمد رفت سمت عرفان. برادرم اما دویید سمت من و مامان.در را کوبید به هم و رفت...باز نشستیم و تمام بدبختی هایمان را آغوش گرفتیم و اشک ریختیم.

بارها با خودم فکر کردم که اگر با من مهربان بود.اگر محبتی از جانبش دیده بودم، باز هم از خیانتش به مادر زجر می کشیدم؟. نه...یقین داشتم اگر من  و عرفان را می خواست. دوستمان داشت و به مادر بد می کرد ازش بدم نمی آمد.چون آن وقت پدر مهربانی بود که خیانت کرده بود.اما نبود.پدر،پدر نامهربانی بود که خیانت کرده بود.

عرفان از آن شب ترس عجیبی ازپدر پیدا کرده بود.طوری که کمتر حرف می زد.مادر نمی خواست ما پدر را دوست نداشته باشیم. عرفان را مجاب می کرد که پدرش آنقدرها که او فکر می کند هم آدم بدی نیست. من اما مجاب شدنی نبودم.من به اندازه ی عرفان کوچک نبودم.من می فهمیدم.

+بعدن اضافه شد

نیامدن هایش به حدی رسیده بود که همسایه ها سراغش را بگیرند.یک بار من می گفتم رفته ایتالیا.یک بار مادر می گفت دبی. گاهی چین.زمان هایی هم بالاجبار می گفتیم خانه است، لابد شما متوجه آمدنش نشده اید. مشکلات خودمان یک طرف نگاه های دیگران یک طرف.قضاوت هایشان.حرف و حدیث ها. همه ی این ها یک طرف. "نداشتن" یک طرف.یک روز عرفان آمد گفت که از طرف مدرسه می خواهند بروند اردو.اوضاع مالیمان آنقدری بد شده بود که پولی برای ثبت نامش نداشته باشیم. من آن روز دیدم که مادر بخاطر چندده هزار تومان اشک ریخت.مادری که ثروت  پدری اش سر به فلک می گذاشت.اما چهره ی عوام پسند پدر تا آنجا هم نفوذ کرده بود. تا خانه ی خانواده ی مادری.طوری که همه و همه ما را مقصر بدانند.به عبارتی ازسمت پدربزرگ مادری هم تحریم بودیم.یک تحریم اقتصادی و عاطفی.نمیدانم شاید پدربزرگ هم از همان سیاره ای آمده بود که پدر.

اوضاع به جایی رسیده بود که چیزی توی خانه نداشتیم.چند ساعتی از روز را مدرسه بودم و نمی دانستم مادر دور از چشممان مشغول به کار شده است.این را از خرید هایی که انجام می داد فهمیدم. مادر به عنوان حسابدار در رستورانی مشغول به کار شده بود.مادر تحصیل کرده ی من.

کم کم همه بو برده بودند که پدر نیست. این را از نگاه هایشان می شد فهمید.نگاه های نفرت انگیزشان .که چون پدر این دختر نیست بی شک به هزار راه بی سروته کشیده خواهد شد.که چون پدر این پسر نیست بی تردید آینده ی مبهمی خواهد داشت.

یک روز مدرسه ام دیر شد ه بود  رفتم از سرکوچه تاکسی بگیرم، همین که آمدم که سوارشوم مرد همسایه صدایم زد.مرد همسایه ای که بساط   منقل و وافورش همیشه به راه و بوی مشمیزکننده ی تر*یاکش  عالم و آدم را عاصی کرده بود،صدایم کرد و گفت "کجا میری دختر؟ سوار ماشین غریبه ها میشی ؟ خدا به پدرت صبر بده" آن روز صبح تمام خیابان های  منتهی به مدرسه را با گریه دویدم. حس می کردم این شهر پربود ازکفتار ها، و تنها من بوده ام که نمی دانستم. کفتارهای خفته ای که حالا یک  به یک بیدار می شوند. و قسمتی از جانت را،روانت را به دندان می کشند و تا هزار تکه ات نکنند آرام نمی گیرند.از پای نمی شینند.تو می مانی و روح هزارپاره ای که التیام نمی یابد.

ادامه دارد....