وقتی فلفل حکومت می کند!

این پست  واسه چند روز قبل بود. 

نشستم  سیب زمینی سرخ شده های خوشحال رو به این صورت. مشت مشت و دانه دانه راهی خندق بلا می کنم. سس تند و آتشینش لبم رو می سوزونه طوری که حس می کنم گوشه های لبم از هم باز شدن! دهنم رو باز می کنم و با دست هوارو جا به جا می کنم تا یکم خنک شم. امادر عین واحد، رو چیپس بعدی سس بیشتری می زنم.

نشسته اون سمت حال داره کارهاش رو انجام میده. متوجه من که میشه سرش رو ازتو لپ تاپ بالا میاره همینطور که داره حرص می خوره میگه "مازوخیسم داری؟." می خندم میگم آره. دهنش رو کج می کنه بایه صدای نازک شده میگه"آره".میگم مثل اینکه  از جونت سیر شدی، ادای منو در میاری؟ میگه ببخشید اما جدی تو هندی نیستی؟ میگم نه من تورکممم.تورککک.میگه خب حالا!همچین میگه انگار بلده یه کلمه حرف بزنه.میگم بلدم بعد صدامو صاف می کنم میگم  "سنی سویوروم" میگه اینو که همه بلدن.

میگه توت جدی هندی نیستی؟ آخه خیلی فلفل می خوری.یه سوال بپرس از مامانت؟ میگم نخیر هندی نیستم و این در حالیه که  فلفل پاش رو کج کردم به سمت  کباب تابه ای هایی که روی شعله ی آتیش هستن. میگه جان هرکی دوست داری به کباب من فلفل نزن من جونمو دوست دارم. میگم چشششممم واسه شما فلفل نمی زنم چیز دیگه ای می زنم.

الآن چند دقیقه است میز روچیدم اماهرچی صداش میزنم نمیاد. فکر کنم ترسیده. نترس...باور کن مرگ موشش درد نداره.... !