موشک سپید، اپلیکیشنی به سوی محبت های پوشالی!

حالا چندروزی می شود که بعد از مدت ها چیزی به غیر از یاهو هم روی گوشی دارم.متوجه شده ام که آدم ها توی تلگرام طور دیگری مهربان می شوند. یک طور فرا مصنوعی.اصلا کلمه ی فرامصنوعی وجود دارد؟ مهم هم نیست،همین که لپ مطلبم را ادا کند برایم کافیست.داشتم می گفتم آدم های توی اپلیکیشن جدیدم یک طورفرامصنوعی مهربان هستند که هیچ طوری نمی شود دوستش داشت.همان هایی که توی برخورد واقعی غرق در فیس و چس بسیار هستند،پشت این فاصله ی مجاز به صورت محیرالعقلی مهربان و خودشیرین می شوند که ازتحملت زیادی ازحدخارج است. دوست داری عوق بزنی وقتی می دانی طرف الکی می گوید که دوستت دارد و می بوسدت و فلان... خب نگو لامصب من که کلاشینکف پس کله ات نگذاشتم برای دروغ بافتن. برای گفتن "اوه لاو یو هانی!". دیروزهاکه از نزدیک دیده بودیشان کلی مرام خرج کرده بودند که فقط بگویند"سلام".و طوری کلمه شان را تلفظ کنند که یک وقت از پزشان کم نشود.امروزها اما مهربان شده اند و دوستت دارند و می میرند برات و خلاصه خیلی عشقولک هستی برایشان.

پسرکوچولوی دختر عمه شیر نمی خورد.سرما خورده بود و بینیش گرفته بود و شیر نمی خورد.کوچولوی سه ماهه گریه می کرد. یکبند و بی وقفه. مادرش بدتر از خودش بود.نی نی کوچولو را توی بغلش می فشرد و اشک می ریخت. بدجوری اشک می ریخت. عمه ام پسرکوچولو را از مادرش گرفت و توی اتاق راه رفت. هی راه رفت .هی راه رفت. تا وقتی گریه اش بند آمد.آرام که شد شیر مادرش را با قاشق توی دهانش ریختند و کمی بعد سیر شد و خوابش برد. 

 بی اینکه بخواهم خودم و خودت را جایشان تصور کردم و از بی قراری ات گریه دار شدم و گوشه ی چشمم تر شد و یقین پیدا کردم که با تمام وجود دوستت دارم جوجه کوچولو...

++من اصلا نمی دونستم این پست رمزی شده الان دیدم کامنت دارم واسه رمز! دستم خورده بود اشتباهی رمزدار شده . چیز خاصی نبود که....