وقتی توت فرنگی دنده عقب گرفتنش شیش می زند!

یک روز از آن روزهای به غایت بوق نامزدی! شب را مقیم منزل پدر بنده بودیم. آخر نیست که گلابی طرح زوج و فرد گذاشته بود یک در میان خانه ی ما و ایشان روزگار می گذراندیم تا مبادا یک شب گلابی پیش من نباشد و گرگ بیاید من را بخورد!!!  به وضوح و با کیفیت اچ دی آواره بودیم دیگر... صبح آن روز که درست دیروزش مدرک مبارک گواهی نامه ی رانندگی ام را دریافت نموده بودم  بلافاصله بعد از باز کردن چشم هایم با قیافه ی چپ اندر قیچی برادر عزیزتر از جانم که بالا سر من در حال تمنا برای بیدار شدنم بود برخیزیدم. برادرم گفت که دیرش شده و باید سریع به مدرسه برسد چون جناب آقای معلم فرمونده اند حتی اگر آسمان قلمبه هم شود بعد از ایشان حق ورود به کلاس را ندارند. من هم که رگ فردین بازیم و عطوفت خواهر اندر برادرانه ام گل کرده بود  دقیقن مثل این داش آکل ها گفتم: غمت نباشه داداش! نمی دانم با کدام اعتماد به سقف سوییچ را برداشتم و یکهو خودم را در حال استارت زدن یافتم!  اتول آن روزگارمان از این ا ل ن و د های بدهیبت بود که صندوق عقبش دو تا لگد (لقد) به بخش تحتانی ج ن ی ف ر زده است! من هم که صفر کیلومتر.. یعنی آک بنده آک بند... فقط بلد بودم دور شهرک آزمایشی بچرخم و پارک  سی سانتی بزنم و هی چپ و راست راهنما سبز کنم و دل افسر را با این قانون مداری های نمایشی ببرم. استارت را زدیم ویک موزیکی پلی کردیم و شروع کردیم به دنده عقب گرفتن... پارکینک را در نیامده بودیم که یکباره صدای فجیعی شنیدیم. برادرم خیلی شیک گفت: خاک بر سرت بلد نبودی چرا الکی منو الاف کردی! احساس سرخوردگی مفرط داشتم در آن لحظه و نمی دانم چه شد که تحت تاثیر حرفی که داداش جان زدند دومرتبه اتول را آتیش کردیم و راه افتادیم و سه سوت برادر را جلو مدرسه گذاشتم کلی هم سفارش و وعده وعید که مبادا پیش کسی حرفی بزند دست آخر هم با قول خرید یک توپ فوتبال دست به سرش کردم. داداش که پیاده شد رفتم ببینم چه بلایی بر سر اتول آورده ام. دیدم بعلههه فک چراغ عقبش پایین آمده. بنابراین سریع به قطعات فروشی رفتم و قطعه را خریدم و دادم یک آقایی نصب کرد.... حالا کلی استرس هم داشتم که این ها بیدار نشوند یک موقع...  به خانه رفتم و لباس های قبلی را پوشیدم و خوابیدم. بعد از آن روز گلابی چندباری می گفت من نمی دونم چراغ این ماشین چرا اصن یک جوری شده! من هم توی دل خودم آی می خندیدم. نمی دانم شاید گلابی فهمید اما هیچ مدرکی دال بر اینکه من همچین کاری کرده باشم نبود و هیچکس فکرش را هم نمی کرد. جز یک شاهد زنده یعنی  داداش جان... که ایشان هم تا همین امروز به تهدیداتش مبنی بر فاش کردن این راز ادامه داده و  بنده کلی باج های جورو واجور متقبل شده ام. الان هم خیلی مفتخرم که از یک عمر مسخره شدن رهایی یافته ام و سر خط یک آتوی آس را از دست گلابی گرفته ام! 

از آنجایی که دور از جون شما انگشتم نزدیک بود قطع شود و تا حدودی در بستر بیماری به سر می برم کاری جز پست گذاشتن و پرت و پلا نگاشتن ندارم... کم و بیشش را بر من ببخشایید...