وقتی توت فرنگی بعد از سال ها رویای عزیز سفرکرده ای را می بیند

نمی دانم چرا دوست نداشت فریبا باشد، دلش می خواست تینا باشد! فریبا که خیلی دلنشین تر بود. تکیه داده بودیم به دیوار آجری یکی از خانه های قدیمی کوچه، داشتیم از خانم معلم حرف می زدیم که فریبا گفت: اون کیه جلوی خونه شما بوق می زنه؟ برگشتم دیدم خودش است با همان لبخند، با همان چهره ی مهربان. دلم همیشه برای آمدنش پر می کشید. پیاده شد مثل همیشه برایم بستنی آورده بود. دست هایم را دور گردنش حلقه کردم و گونه اش را بوسیدم. مثل همه ی وقت هایی که می گفت: "دختره ی زشت بوس بخاطر منه یا برای بستنی ها" این بار هم همین را گفت. سگرمه ها را در هم کردم و یک عموی کشدار گفتم و با چشمانم به او فهماندم که یعنی فریبا دارد نگاه می کند اینطوری نگو! 

مادر خانه نبود نمی دانم کجا رفته بود فقط یادم می آید که نبود. گفت: "میرم دور می زنم برمی گردم تو هم باهام میای؟" یک نگاه به فریبا انداختم یک نگاه به او بعد گفتم نه شما برو من دارم با دوستم صحبت می کنم!

چند دقیقه ای می شد که رفته بود، صدای همهمه می آمد صدای آدم ها صدای بوق ممتد ماشین ها...حس بدی تمام وجودم را گرفت و نا خود آگاهه کودکانه ام خبر دارم کرد. با فریبا دویدیم به سمت خیابان در عرض چند دقیقه سیلی از آدم ها یک جا جمع شده بودند. نمی دانم چرا با اینکه می دانستم  اگر مادر مرا در خیابان و بین آن جمعیت ببیند حسابی تنبیه می شوم اما باز هم جلو می رفتم. با دست های کوچکم آدم بزرگ ها را کنار می زدم که یک دفعه ماشین مشکی رنگش جلوی چشم هایم قد الم کرد . صورت استخوانی اش روی فرمان بود چشم های مهربانش را برای همیشه بسته بود. شنیدم که می گفتند: "مرده" 

من از تمام چهاردهمین روزهای پاییز و فریباها بیزارم عمو!