سورپرایز به توان دو

کمی خوب نباشم.بیایم اینجا و بپرسم "من بی معرفت شده ام که برای تولد آقای پدر ماجرا هیچ ذوقی نکرده ام امسال؟..."

صبح زود فردا که بیدار شوم و منظره ی پوشیده با برف خیابان را از پشت پنجره تماشا کنم امابه کل فراموشم شودچقدر حال نداشتم و کرخت بودم و گفته بودم که من بی معرفت بودم دیروز و ال بودم و بل بودم.وتصمیم بگیرم برای خوشحالیش.اولش بروم مطب دکتر وقت بگیرم.منشی بگوید یکی دوساعتی  بایدمنتظر بنشینم اما به محض اینکه بنشینم روی صندلی صورتی یاد کارت بانکی صورتی ام بیفتم که به خیالم یک چیزی مانده بود آن ته هایش؟چیزکمی که میتوانست خوشحالیهای زیادی ایجادکند.اصلا حیف نبود توی اولین روزبرفیه درست وحسابی امسال بنشینی گوشه ی مطب ومجله بخوانی؟.قطعا حیف بود خب.بخاطر همین رفتم ببینم چقدر از آن چیز خوب ها ته کارت صورتی مانده. خوشبختانه اندازه ای بود که شبمان را بسازد.مرحله ی بعد هم قطعا کیک بود.کیک ! چیزی که حال الآنم اجازه نمی داد مثل خیلی از مواقع توی خانه آماده اش کنم.بوی خوش وانیل به کابوس عوق زدنهای من تبدیل شده.پس بهتر این بود که بی خیال درست کردنش بشوم و بروم قنادی سر چهارراه کیک دو نفره ای سفارس بدهم و تاکید کنم که جمله ی مخصوص خودمان را  روش بنویسند.بعد هم آسه آسه بیام بیرون و خیلی مواظب باشم که سر نخورم.بی خیال مغازه های بغل خیابان شوم که از یخ بستنم جلوگیری کنم و یاد مامان بیفتم که اگر امروز باهاش آمده بودم کلی فحش خورده بودم بخاطر لباس های نامناسب و به قول او یک لایه ام.مامان معتقد است که من باید سه لایه لباس بپوشم.بعد از شدت سرما و یک لایه بودنم خودم را بیندازم توی پاساژ و یک چیز خوبی پشت ویترین دومین مغازه ببینم و فکر کنم که چقدر ممکن است این برازنده ی او باشد! بعد غصه ی پولش را بخورم و وقتی قیمت بگیرم کلی خوشحال شوم که چقدر خوب که جنس ها آف خورده اند.و همین که توی پلاستیک بگذارمش خانم منشی تماس بگیرد که بروم تا نوبتم رد نشده. دراز بکشم روی تخت و دکتر هی بگوید سرفه کن و فسقل توی مانیتور این ور و آن ور برود و صدای قلبش این بار به جای گوپ گوپ بگوید پیتیکو پیتیکو.... و من باز اشک بریزم. موقع برگشت کیک را بگیرم و بروم خانه و یک شام کوچولوی خانگی هم بسازم و وقتی صدای آیفون در می آید بپرم لامپ ها را خاموش کنم و گوش بسپارم به صدای آسانسور که تا می آید بروم جلو و یک کمی جلف بازی در بیارم و خوشحالی کنم و تولد مبارک بخوانم و طفلی او ذوق کند و البته بیشتر تعجب. تعجب از اینکه به کل یادش رفته باشد تولدش بوده و گوشی اش خراب باشد و از مادرو پدر و دوستانش و اس ام اس بانک بی خبر باشد و همه چیز دست به دست هم  داده باشدتاواقعیه واقعی جا بخوردوکسی قبل ازمن تبریک نگفته باشد. بعد بیاید بنشیند پشت میز و من بگویم شمع ها را فوت کند و بعد که کلی دست بزنم و جیغ جیغ کنم. همراه چیز خوشگلی که از پاساژ خریده ام یک پاکت هم بدهم دستش و وقتی گفتم چشم هایش راباز کند.با کلی ذوق برگه را از پاکت بیرون بیاردو چند خطی اصطلاحات پزشکی بخواند و هی سر در نیاورد و آخر برسد به آخرین خط نوشته که خبر بدهد ازمردکوچولویی که در راه است و تند بگوید که توووت باید دختر هم داشته باشیم ها....

من خوشحال باشم  از اینکه آنقدرهاهم بی معرفت نشده ام و پاش بیفتدهنوزهم شوق تولد بازی دارم و می توانم و می شود که سرذوقش بیاورم وآن آخرها نیمچه حسادت ملویی هم به عروس آینده ای ک روزی می آیدو فسقلمان رامی بردو از این تولدهابرایش می گیرد بورزم.