وقتی توت فرنگی مهربان می شود!

من عاشق مادرانگی های شیرین مادرم هستم...! وقتی ساعت سه و نیمه صبح آنقدر پیگیر و مداوم زنگ می زند که من و گلابی و خواب سنگینمان و تلفن خانه رابه اتفاق هم از رو می برد. به چه دلیل؟ برای اینکه دختر بچه ی بیست و چهار ساله اش را بیدار کند تا یک وقت سحری نخورده روزه نگیرد! من عاشق آن صدای خواب آلوده ام که بعد از خمیازه ای عمیق آرام و دلنشین می گوید: "دخملی... مگه نگفتم هرطور شده بیدارت می کنم؟ نمیشه بدون سحری روزه بگیری مامان جان" و وقتی با ناز و نوز می گویم : "ماااماااانننن من که گفتم میلم نمی کشه نصفه شب" فقط می خندد و یک "بیخود پاشو ببینم" می گوید و قطع می کند!

من عاشق فردا صبح هایی هستم که شب قبلش با گلابی حسابی برای هم گرد و خاک کرده ایم. عاشق خط و نشان هایی که می کشیم و هیچ وقت عملی نمی شوند! عاشق همان وقت های قهر که به خیال خواب بودنم پتوی کنار رفته را با حوصله می کشد رویم که مبادا سرما بخورم توی این روز های گرم!! عاشق سوییچ گم کردن های همیشگی اش سوییچی که همیشه از یک جای خاص پیدایش می شود اما هیچ وقت در خاطرش نمی ماند! عاشق مواظب خودت باش گفتن های توام با اخم و دل خوری اش... عاشق به سلامت گفتن های آرامم... من عاشق همین عاشقانه های آرامم...