داستان مریم 3 و قسمت آخر

تو نظرم بود که پست اول بعد از سفرم راجع به خود سفر باشد اما خب گوشی جا موند عکس ها نیست و تا فردا  پس فردا که به دستم برسند با ادامه ی داستان مریم سر می کنیم. این بار خودم می نویسم و  برعکس پست قبل رمز هم نخواهد داشت چون به قلم خودم و با یکسری سانسورهای کوچولو  برای شناخته نشدن نوشته میشه. اینطور که از کامنت ها بر میاد انگار داستان برای خیلی هاتون مبهم یا گنگ بوده. با عرض پوزش و تقدیم یه ماچ گنده باید بگم که من نمی تونم رفع ابهام کنم چون فقط راوی هستم و یک سری قسمت ها برای خودم هم گنگ هست. نمی خواستم ادامه رو بذارم اما خب میذارم دیگه (:

ادامه: شبی که من و مادر و پدر بیمارستان بودیم یکی از بدترین شب های زندگی بود. مدام استرس ،مدام گریه ،مدام ترس. مادری که روی تخت دراز کشیده بود پدری که دلم نمی خواست با آن حال و روز ببینمش و تو که من را مقصر همه ی این بدبختی ها و بد بیاری ها می دانستی و لحظه ای نبود که حس سرزنش را با چشمانت بهم نفهمانی.

 تشخیص پزشک شیفت بر این شد که قلب مادر مشکل پیدا کرده و ما با نامه ای به دکتری دیگر پاس داده شدیم. چندروزی توی راه بیمارستان و مطب و کلینیک  بودیم تا دست آخر نظریه ی قلب توسط یک پزشک نامدار رد شد. سایر  پزشکان  هم بر این عقیده بودند که منشا ء بیماری اش اعصاب است.

از آن زمان به بعد تا چپ به مادر نگاه می کردیم شب پشیمان می شدیم. نفسش می گرفت و تا مرز خفگی پیش می رفت . هزار بار خودمان را لعنت می فرستادیم که نکند بخاطر فلان حرف ناراحت شد؟ نکند از بهمان رفتار دلگیر شد؟ تا برگشتنش به وضع عادی پا به پای مادر زجر می کشیدیم.

 کم کم داشتیم یاد می گرفتیم که مادر دیگر مادر قبلی نیست. باهاش دعوا نمی کردیم. حرف های ناراحت کننده نمی زدیم. خیلی اتفاقات را ازش پنهان می کردیم  که مبادا ناراحت شود. وسط همه ی این ها  عروسی من و تو هم وول می خورد. خانه ای که هنوز نداشتیم وسایلی که هنوز نخریده بودیم و عروسی که من بودم با آن حال نزار و مادری که حالا شبیه چینی بند زده شده بود و با تقه ای هرچند آرام می شکست. متلاشی می شد. مادری که نمی دانم چرا آنقدر دلبسته ی تو بود!می توانم به جرات بگم که به اندازه ی من که دخترش بودم دوستت داشت.

شب ها همیشه بیدار بودم. خواب و خوراک نداشتم. داشتم تحلیل می رفتم. خیلی محسوس فیزیکم تغییرکرده بود. طوری که هرکسی که بعد از مدتی من را می دید اولین سوالش : " چرا انقدر لاغر شدی" بود. از آن چرا انقدر لاغر شدی هایی که یعنی بدبختیت چیه؟ معلومه یه درد بی درمان داری.

می نشستم زندگی را مرور می کردم. صحنه ها را کنار هم می چیدم ، بد بیاری ها را ردیف می کردم . همیشه هم آخرش انگشت اتهام را به سمت خودم نشانه می رفتم. به تو حق می دادم به غریبه حق می دادم به مادرم حق می دادم به پدرم همینطور. توی دادگاه خودم بلا استثنا محکوم بودم.

با من خوب بودی اما نه مثل آن اوایل، غریبه بود اما کمرنگ تر. توی این برهه از زندگی مادر از همه پررنگ تر بود. می رفتیم جهاز می خریدیم من ذوق نمی کردم. خانه می دیدیم خوشحال نمی شدم. حوالی همان روزها بود که معنی یک سری  کلمات را با مغز استخوان لمس می کردم کلمه ای مثل "لبخند تصنعی" که آن روزها خوب یادش گرفته بودم. مدام لبخند تصنعی تحویلت میدادم. تحویل مادر می دادم. من به ظاهر خوشحال بودم.

غریبه از همه ی ماجراها خبردار بود. حال مادر را می دانست. وضع زندگی را می دانست. حالا که دارم رو بازی می کنم بگذار بگم که دو بار دیگر به دیدار هم رفتیم. بله من و غریبه! غریبه ای که برایم هزار بار آشناتر از آشناها شده بود.  غریبه ای که می دانستم تا چند وقت دیگر باید آرزوی دیدنش را به گور ببرم. غریبه ای که قول داده بودم فقط یک بار ببینمش. غریبه ای که فقط دستش را گرفتم. فقط دستم را گرفت. من اشتباه می کردم بهتر است بگویم من و غریبه اشتباه می کردیم. اشتباه پشت اشتباه اما اشتباهات شیرین، من معنی "گناه شیرین" را هم درک کردم معنی "عشق ممنوعه" را همینطور. آن روزها معنی خیلی کلمات را داشتم یاد می گرفتم. غریبه هم یکی از آن کلمات بود. شده بود: " میوه ی ممنوعه ی من "

همه چیز برای مراسم ازدواج آماده بود. حس عجیبی بود، حال غریبی بود! می رفتیم لباس عروس انتخاب می کردیم. تن می کردم  لبخند تصنعی میزدم. اما شب توی رخت خواب گریه بود و گریه بود و گریه. وسط این شب بی قراری ها و گریه ها چندبار هم  تصمیم گرفتم همه چیز را بگم مثل فیلم ها همان فیلم هایی که دو دقیقه مانده به شروع مراسم عروس می گفت" متاسفم نمی تونم" و می رفت با لباس عروس سوار بر ماشین توی پیچ جاده محو می شد. داماد هم خیلی راحت می پذیرفت در بعضی هاشان حتی برای عروس و معشوقه اش آرزوی خوشبختی هم می کرد!! اما ما فیلم نبودیم. قصه نبودیم ما داشتیم زندگی می کردیم. زندگی معمولی ما اجازه نمی داد که حقایق بیدار شوند. پیامد بر ملا شدن حقایق بی آبرویی بود. من از بی آبرویی می ترسیدم چون پدر از بی آبرویی می ترسید چون مادر می ترسید.

الآن که دارم فکر می کنم و یاد التماس های غریبه برای جدایی از تو و رفتن با او می افتم می بینم تمام این ها بهانه های واهی بود. بهانه های ناشی از ترس " بی آبرو شدن" .  این شاید بهترین استدلال برای آن روز هاست. ترس بی آبرو شدن .

خیلی زود رسیدیم به روزهای نزدیک عروسی. همه خوشحال بودند و البته دست به دعا. یادت که نرفته؟ وصلت ما یک کشته بر جا گذاشت. باید برای به سلامت برگزار شدن مراسم تمام دعاهاشان را می ذاشتند وسط.

عروسی رسید. خیلی زود  رسید. همیشه زمان هایی که دلت تاخیر می خواهد با تعجیل رو به رو میشی. بهم گفته بودند پنج صبح باید آرایشگاه باشم. قرار بود تنها باشم. بخاطر روز شلوغی که داشتند همراه عروس قبول نمی کردند. تو که اهل صبح زود بیدار شدن نبودی پدر من را  رساند.

 آرایشگر ماهری بود. من عروس زیبایی شده بودم این  را همه بهم می گفتند اما نمی دانم چرا  هرچه بیشتر صورتم را توی آیینه برانداز می کردم  کمتر چیز قشنگی  می دیدم. "من خوشحال نبودم"

یک هفته قبل از عروسی با غریبه حرف زده بودیم. از من قول گرفت که قبل از رفتن یک دقیقه باهاش صحبت کنم. خیلی زود آماده شده بودم. تو هم زیر دست آرایشگرت بودی. زمان خوبی بود برای تماس گرفتن. بهش زنگ زدم هیچ یک دقیق ای تا به حال انقدر طولانی نگذشته بود. حرفی نمی زدیم فقط نفس می کشیدیم. نفس های طولانی و سنگین.  صدایی که پر از بغض بود سکوت را شکست به زحمت فقط این را  زمزمه کرد " راستی راستی داری میری عشقم؟ برو... دست علی به همرات" بار اول را آرام گفت دوبار بعد را بلند فریاد می زد. آنقدر گوشی را نگه داشتم نزدیک گوشم که تماس به بوق ممتد رسید. اشک هام می چکید روی گونه ام .یک حالت مسخ بودم. خانمی که کنارم بود گفت "چی شده ؟" چیزی نگفتم فقط زل نگاهش کردم. مات و مبهوت. احساس کردم شبیه ابله ها شده ام و تمام سالن دارند به من می خندند. آرایشگر آمد  بهم گفت نباید گریه کنم صورتم خراب می شود.  چند تایی متلک می انداختند که دلت واسه عروسک هات تنگ میشه؟ یکی هم آب داد بهم. من هیچ کدامشان را نمی دیدم فقط می شنیدم.  دلم یک جای خلوت می خواست. یک غروب و یک ساحل آرام و یک عالم گریه. اما....شبی طولانی در پیش بود.

 صورتم را بازسازی کردند یکی را هم گذاشتند مراقبم که دلم گریه نخواهد. مدام جمله اش توی سرم می چرخید."راستی راستی داری میری عشقم؟" بغضی که می دانم بعد از قطع کردن تلفن بدجوری شکست مثل پتک می خورد توی سرم. داشتم از درون نابود می شدم اما حالا دیگر مجبور بودم برای اینکه خانم های توی سالن نفهمند که چه مرگم است " لبخند تصنعی " بزنم. تو آنقدر دیر کردی که زمان کافی برای نبش قبر هزار باره ی خاطرات غریبه را داشته باشم. یادت هست وقتی که رفتیم لواسان؟ نمی دانم چرا همان جایی نگه داشتی که غریبه پارک کرده بود. همین که پیاده شدم حالت تهوع داشتم پنج دقیقه هم نشد که بمانیم یعنی من تاب و تحملش را نداشتم. رفتیم سرم زدم و تو فکر کردی که آفتاب علت حال خرابم است. از این روز که می گذشتم آن یکی توی سرم می آمد. از این خاطره میخندیدم آن یکی بغض می آورد با خودش. لحظات  توی سرم  چرخ می زدند، خودنمایی می کرند. انگار خاطرات غریبه داشتند به من دهن کجی می کردند و هی فریاد می زدند ما اینجایییییمممم ما اینجاییم.

آمدی دنبالم. به قول فیلمبردار من روی مود نبودم . عروس بد قلقی بودم.  همین شد که به لطف نوشیدنی یک کمی پا از این دنیا بیرون کشیدم و شدم یک عروس نیمه مست!

 فردای آن روز دیگر واقعن بودی. خانه ای که خانه ی من و تو بود. و غریبه ای که رفته بود. زندگی می کردم چون این سرنوشت من بود کنار می آمدم چون این انتخاب من بود. اما باز هم غریبه بود. همیشه بود. تا یک جایی داشت پیش می رفت. تا اینکه تو صفحه ی یکی از دوستانم  که دوست مشترک من و غریبه بود اتفاقی مطلب share شده ای را دیدم. پستی  که برای غریبه آرزوی سلامتی کرده بودند و از هم خواسته بودند که برای عمل قلبی که پیش رو  دارد دعا کنند. 

دنیا روی سرم خراب شد. غریبه ای که ورزشکار بود و سالم کجا، عمل قلب کجا؟ پشت مانیتور خشکم زده بود.  اشک ها هم که دیگر راه خود را بلد بودند. من تازه داشتم با بیماری مزمن مادر کنار می آمدم . چرا تمام نمی شد این سیل بد بیاری ها؟

هرچقدر خودم را مجاب می کردم که دروغ است  آرام نمی گرفتم. از دوستم هم می ترسیدم بپرسم! دلم نمی خواست واقعیت باشد. زنگ زدم چندتا بیمارستان قلب اسم و فامیلش را دادم تا پیدایش کردم. غریبه بستری بود داشت با مرگ دست و پنجه نرم می کرد. من کجا بودم؟ شب و روزم شده بود گریه کارم شده بود این که روزی یک بار زنگ بزنم حالش را بپرسم. آخر هم دلم طاقت نیاورد پا شدم رفتم بیمارستان. خواهر کوچکش من را می شناخت اما مادرش و بقیه ی اعضای خانواده اش  فقط عکسم را دیده بودند. اضطراب داشتم داشتم دق می کردم عینک آفتابی بزرگی به چشم زده بودم. موهام را روی صورتم ریخته بود. آخر من به دیدن غریبه ای می رفتم که برایم ممنوع بود اما  باز هم دل داشت می کشید دست را. دله لعنتی!

با همان شکل و شمایل توی حیاط بیمارستان لرزان قدم برمی داشتم  و مدام احساس می کردم چیزی راه گلویم را بسته است. ضربان بالای قلبم را کاملن احساس می کردم. 

رسیدم توی سالن. به اندازه ای زنگ زده بودم که لازم نباشد برای پیدا کردن اتاقش دچار مشکل شوم. چند متری بیشتر نرفته بودم که مادرش را دیدم. وای مادرش! توی عکس ها خیلی شاداب تر بود. ترسیدم. رو برگرداندم که مبادا شناخته شوم. خوب می دانستم من را مقصر می داند. برای پیدا کردن مقصر حتی نیاز به ثانیه ای فکر کردن نبود. خوشحال بودم از اینکه من را نشناخت. خوشحال تر از این بابت که انگار غیر از او کسی توی بیمارستان نبود. نه خواهری که من را بشناسد نه هیچ کس دیگر.

 دلم می ریخت از اینکه توی اتاقی که نزدیکش بودم خوابیده. حالم خوب بود از اینکه می بینمش اما بدحال بودم از اینکه کجا و در چه حالی باید به دیدنش بیایم.

 مدام از مقابل درب اتاقش رد می شدم که شاید ببینمش.  اما نه! فایده نداشت هیچ چیز مشخص نبود. آنقدر ایستادم تا بالاخره مادرش رفت پایین. رفتم داخل .یادم نمی آید چی کشیدم که توی آن شرایط دیدمش. چشم های  گود رفته اش را بسته بود. خواب عمیقی رفته بود انگار. وصل به آن دستگاه ها. صورت رنگ پریده ی تکیده اش. خدای من دارم از نوشتنش دیوانه می شوم.

 نذاشته بودند گل را ببرم داخل همه ی چیزهایی که برایش گرفته بودم را انداختم توی اتاق و دویدم نمی دانم تا کجا؟ نمی دانم چند ساعت؟ به کدام مقصد؟  فقط می دویدم.  به سمت جایی  که نمی دانم کجا بود. 

+قرار بود قسمت آخر باشد امانمی دانم چرا باز هم ادامه دار شد. معذرت می خوام

بعدن نوشتیم

قسمت آخر: حالی که شبی که از بیمارستان برگشته بودم  داشتم قابل وصف نیست.  شاید عصبی، شاید گیج شاید هم گنگ . نمی دانم چطوری بودم  فقط می دانم که  روحم آرام نداشت. 

شب که آمدی از دیدنم شوکه شدی، انگار یک باره از بین رفته بودم .طوری که انگار واقعن سال هاست افسرده ام. برای فهمیدن اینکه خوب نیستم لازم نبود زیاد توی صورتم دقیق شوی. از دور هم بد بودنم داد میزد.

خیال می کردی دلتنگ خانه ی پدری هستم و بخاطر عوض شدن شرایط زندگی دچار افسردگی موقت شده ام. یادت هست آن خانم روانپزشک را؟ مدام از من و تو سوال می پرسید از رابطه ی مان، از کودکی هایمان، به خیال خودش می خواست ریشه یابی کند. بیچاره نمی دانست توی سینه ی مراجعه کننده ای که من بودم چه راز های نگفته ای خفته! سوال های ریز و درشت می پرسید و من بیشترشان را فقط با آره و نه جواب می دادم . دلم می خواست  بزنم به سیم آخر. دلم می خواست در حضورش اعترافات تلخی به زبان بیاورم. اما نمی شد که. می دانی ترسو تر از این حرف ها بودم. شجاعت چیزی بود که بلدش نبودم.

ما اینجا در حال مشاوره بودیم برای بهتر شدن زندگی مان . غریبه چند خیابان آن طرف تر داشت روی تخت بیمارستان می جنگید برای از دست ندادن زندگی اش. تفاوت عجیبی بود. فاصله ی زیادی بود.

روزی که قرار بود عمل شود را می دانستم. از شب قبلش  رفتم خانه ی مادرم می خواستم تنها باشم.  نه به این خاطر که با غریبه صحبت کنم  نه! این بار اشتباهات قبلی را تکرار نکردم. نه زنگی نه مسیجی. هیچ چیز. فقط به یادش بودم. برایش اشک می ریختم. اشک هایی که بی فایده بودند اما نمی توانستم جلوشان را بگیرم .

تصور اینکه الان که من توی خانه نشسته ام  سینه ی غریبه را شکافته باشند دیوانه ام می کرد. نتوانستم طاقت بیارم گفتم لااقل از دوست مشترکمان سوال کنم که چی پیش آمده شاید کمی آرام بگیرم.

هرچی از دهنش در می آمد بهم گفت. حالم را بدتر کرد. قاضی شده بود و حکم صادر می کرد. دوست مشترکمان را می گویم.  اما برایم مهم نبود که تحقیر شوم با فحش و بد و بیراه نثارم کند من فقط می خواستم از حال غریبه باخبر شوم همین.

چقدر عوض شده بودم مریم مغرور مرده بود انگار غرور برایم معنا نداشت در آن لحظات چون تنها کسی که می توانست کمکم کند همانی بو د که داشت فحشم می داد. التماسش کردم که من را در جریان همه چیز بگذارد بدون اینکه کسی با خبر شود. باهزار خواهش   تمنا و گریه با اکراه پذیرفت . 

باز نشستم کنج اتاق. منتظر خبر بودم. بخاطر اینکه مادر بویی نبرد و متوجه حال غیر طبیعی ام نشود سرم را پتو کشیده بودم و تظاهر به مریض بودن می کردم. البته خیلی هم  تظاهر نبود روحم بی اندازه بیمار بود.

نمی دانم دو ساعت گذشت یا سه یا ... وقتی زنگ زد قلبم مثل اسب رم کرده ای بود که چهار نعل می تاخت فقط. افسار گسیخته بود. بی امان می کوبید به قفسه ی سینه ام. به زحمت خودم را جمع و جور کردم و صدایی که از هق هق گرفته بود را صاف کردم تا حداقل یک الو بتوانم  بگویم.

وقتی گفت به هوش آمده داشتم از حال می رفتم انگار قلبم یک دفعه برگشت سر جای قبلی. نفس راحتی کشیدم. و پرت شدم روی تخت. خدا را هم نمی توانستم شکر بگویم. از خدا خجالت زده بودم. تا چند روزی کارم شده بود پرسیدن حالش از دوست مشترکمان. هرچند که خیلی بی محلی می کرد و کنایه دار حرف می زد اما چاره ای نداشتم. من بخاطر او همه چیز را تحمل می کردم. اما نمی دانم چرا نتوانستم بی آبرویی را تاب بیاورم؟

روزی نشد که از ذهنم عبور نکند. لحظه ای نماند که به یادش نباشم. حالا دیگر قلب بیمارش هم مزید بر علتی شده بود که بیشتر دلتنگش شوم بیشتر نگرانش شوم. بیشتر توی ذهنم مرورش کنم و  چندباره و صدباره  توی خیالاتم به دیدنش بروم. باهاش حرف بزنم. صدایش کنم.

ذهنی که مدام خیانت می کرد. چشم های تو که آیینه ای بود برای انعکاس چهره ی غریبه.  

من داشتم از درد نبودنش آب  می شدم اما تحمل می کردم. تا روزی که خواهرش آن ایمیل را فرستاد.  ایمیلی که پر بود از لعن و نفرین و ناسزا و آه و...... از اینکه هر روز مادرش یک دختر نشان می کند. کسانی که حاضر هستند با وجود قلب بیمارش همسرش باشند و او قبول نمی کند از حال خرابش می گفت.خواهرش من را مقصر می دانست فحشم می داد. دیگر غروری برایم نمانده بود. توی راه این عشق همه چیزم را داده بودم. روحم را شخصیتم را عزتم را صداقتم را.  من کشتی سوار بر موجی بودم که مسیرش را جزر و مد آب تایین می کرد. اراده ای در میان نبود. 

در مقابل باعث شده  بودم تو و غریبه و خیلی های دیگر عذاب بکشید.

تصمیم گرفته  بودم خودم را از بین ببرم. دیگر گنجایش این همه درد را نداشتم . یک بار برای همیشه می رفتم.  اما... شجاعتش را نداشتم. چندبار تا خوردن قرص های مادر پیش رفتم.  تیغ را روی رگم گذاشتم. شیر گاز را باز گذاشتم. اما هیچ وقت جرات نکردم تمامش کنم.

از روایت دعواهایمان که علت بیشترشان بهانه های صد من یک غاز من  بود که سودی نمی بری پس بهتر است نگویم.  تو هم کم از غریبه از من نکشیدی. چرا من انقدر نفرت انگیز شده بودم؟  انگار منحوس شده بودم. هرکجا بودم غم  و درد و بدبیاری بود و بیماری.

ایمیل های گاه و بی گاه خواهرش بود و فحش هایی که می داد. دلم خوش بود که لا به لای آن فحش ها از حال غریبه هم با خبر می شدم. دوست مشترک هم بود یک پل ارتباطی غیر مستقیم. 

این زندگی جدید من بود. عشق از راه دور! دلتنگی بی ثمر. اشک های مداوم. تا شش ماه قبل که تو در وجودم جان گرفتی پسرم. ببخش که من مادرت هستم . ببخش