آدم برفی

خوب یادم است.دانه های برف را مشت مشت گولّه می کردم .انگشت های بی حسم را گره می زدم توی هم.می رساندمشان نزدیکی دهانم.وقتی هااا می کردم بخارِنفسم توی هوا معلق می ماند و حال انگشتانم  بهترمی شد.قیدِ دست کش های خیس را دیگر باید می زدم.به سر  آستین های کاپشن متوسل شده بودم. تا سرِ انگشت هایم کشیده بودمشان پایین، آخرمی خواستم بیشتربرف جمع کنم. بیشتر و بیشتر و بیشتر.خوب یادم است.

دویدن از این سر حیاط برای آوردن برف خشک و دومرتبه بازگشت به آن یکی سرَش.که چرا همان سمتی که برف زیاد بود بساط آدم برفی را پهن نکرده بودم؟.لابد به عقلم نرسیده بود.گولّه های برفی که با تمام توان میزدم به بدنه اش.طوری که خوب سوار شود.که شاهکار هنریِ قابل قبولی باشد.که  آخرش دویدن هایم بی ثمر نباشد.آدم برفیِ قشنگی باشد.

دانه های سفید به هم وصل می شدند.دست در دست هم می دادند و بالا می رفتند.از دیدن حجمِ سفیدی که کارِ من بود ذوق می کردم.بیشتر هول برم می داشت. رگه های شعف از سروکولم بالا می رفتند و احساساتِ خوشحال، پوست یخ بسته ام را به زحمت کِش  می دادند تا روی خط لب هایم لبخند جاری کنند .خوب یادم است.سرد بود.اما خوشایند بود.

ایستادم کنارش ببینم چقدرِ دیگرمانده؟ کِی هم قدمن می شود.کی تمام می شود که بروم همه را به دیدنش دعوت کنم؟.از روی ایوان اسمم را صدا زد.امواج کلماتش حرف به حرف هجی شدند و توی هاله ی آرامشی که حیاطِ برفی ساخته بود رسوخ کردند. به نرده های کنار ایوان خوردند و تارهای شنوایی ام را به لرزه انداختند." اینجارو نگاه کن".همین که برگشتم دوربینِ توی دستش چشمک زد.با دو انگشت شست و سبابه بینی  ام را لمس کردم .پاهایم را کوبیدم روی زمین .جیغ زدم که من هنوز تمامش نکرده بودم چرا عکس گرفتی؟.

لحظات، یک جا جمع شده اند. توی ورقی به ابعادِ یک مستطیل. دختری که گوشه کادر ایستاده نگاهِ منگ دارد.چشم هایش دارندفریاد می زنند که غافلگیر شده است.جاروی چوبی را هنوز دست آدم برفی اش نداده.با بینیِ سرخِ ورم کرده ای که رَوان است.کاپشنِ آبی رنگی که خیس است و بیشترش سرمه ای شده است.چکمه های پلاستیکی و گولّه های برفِ سوار روی همی که "مثلن" آدم برفی اش است. خوب یادم است.