وقتی توت بچه داری می کند!

امروز،یعنی جمعه.صبحِ زود خواهر شوهرم تماس گرفت که عمه ی شوهرش فوت شده.باید بروند بیرونِ شهر برای مراسم. از من خواهش کرد تا شب که برمی گردند از دخترش نگهداری کنم....طرف های هشت بود که آیفون را زد.خواستم بروم پایین اما دیدم آسانسور خراب است.کسی هم غیر از من خانه نبود.

بچه هنوز توی بغلش خوابیده بود.به شوهرش تسلیت گفتم.بچه را گرفتم.ساکش را هم انداختم.ازشان خداحافظی کردم آمدم توی راه پله.به تعداد پله ها فکر کردم.پایین آمدنش قطعن آسان تر بود؟نه؟. تازه بچه و ساکی هم در کارنبود.آب دهانم را قورت دادم و راه افتادم.به هر پاگردی که می رسیدم چندثانیه نفس نفس می زدم ،بعد دومرتبه بچه را که آب دهانش دیگر جاری شده بود روی دوشم جابه جا می کردم و ادامه می دادم.انگار به اندازه ی قله قاف راه مانده بود.بالاخره رسیدیم.

بردم گذاشتمش روی تخت تاخودم به کارهایم برسم.بیست دقیقه نگذشته بود که صدای گریه اش کل خانه را برداشت.دویدم سمت اتاق ببینم چی شده.مامانش را می خواست.نمی دانستم چکار باید بکنم.اسباب بازی هم نداشتیم توی خانه بدهم دستش،شاید ساکت شود. همینطوری عکسِ دایی گلابی اش را نشانش می دادم.گوشی ام را نشانش می دادم. اما اصلن گوش نمی کرد.

زنگ زدم به مادرش گوشی را دادم بهش.تا صدایش را شنید گریه اش شدت گرفت. هی بهش می گفت "کجا لفتی من تولو میشام". این ها را می گفت و گریه می کرد. دلم ریش می شد.اما نمی دانم مادرش چی بهش گفت که درعین ناباوری یک دفعه گریه اش بند آمد و گفت "راش میجی؟(راست میگی؟)" بعد هم چندبار گفت باسه. باسه. باسه.چش. و همینطور که داشت بینی اش را می کشید بالا، گوشی را داد به من. نمی دانم مادرش چه کلمه ی جادویی ای به کار برده بود اما هرچه بود از این رو به آن رو شد.

از توی کمد چندتا کفش و کیف برایش آوردم تا بازی کند.اما گفت تو هم بمان که خاله بازی کنیم. می گفت مثلن من خانم هستم شما بیا خانه ی ما مهمانی.باید شال سرم می کردم و می رفتم گوشه ی اتاق روی هفت هشت تا سرامیکی که مثلن خانه ی او بود می نشستم.دستش را گرد می کرد می گرفت روبه روم می گفت "بفلمایید"می گفتم این چیست می گفت براتون آبمیوه آورده ام...ازش می گرفتم و کلی هم تشکر می کردم و از مزه اش تعریف.یک بار هم من باید میزبان می شدم تا او بیاید خانه ام مهمانی.برای نهار هم باید الویه درست می کردم.

بعد از یکی دوباری که مهمانی رفتیم و آمدیم به زحمت راضی اش کردم تنها بازی کند.خودم هم رفتم داخل آشپزخانه که صبحانه ی  مان را آماده کنم. چند دقیقه گذشت دیدم صدایی ازش نمی آید رفتم تو اتاق.همه ی لباس هایش را رژ لبی کرده بود. تا من را دید رژی که دستش بود پشتش پنهان کرد.چشم  و ابروهایش از ترس جمع شد. گفت نَن دایی(زن دایی) چقدر لب(رژِ لب) دالی... خنده ام گرفت.چیزی نگفتم.

همینطور که داشتم دست و صورتش را می شستم، بهش می گفتم که نباید به وسایل بزرگ تر ها دست بزنی،باید با همان کیف و کفشی که خودم بهت داده بودم بازی می کردی.اما اصلن گوشش پیش من نبود. با دست های کفی اش بازی می کرد.مشتش را جمع می کرد،کف گوله می شد از لای دستش بیرون می زد.گفتم دختر بدی شدی به حرفِ زن دایی گوش نمیدی؟.می خواستم واست کیک درست کنم ها اما دیگه درست نمی کنم.یک دفعه با یک لحنِ هیجان زده ای گفت:"آخ جون کچ".خندیدم گفتم کچ نه کیک.یکبار بگو ببینم بلدی درستش رو بگی؟.گفت "آله بلدم" اما دوباره می گفت کچ!

لباسهایش را عوض کردم.رفتیم صبحانه بخوریم، ازش پرسیدم."نون پنیر کره می خوای؟ یا خامه مربا؟یا خامه عسل؟ یا تخم مرغ؟"اما ای کاش هیچوقت این سوال ها را ازش نمی پرسیدم.کاش خودم یک چیزی برایش می آوردم، آخر گفت همه اش رامی خوام!.یک لحظه حرصم گرفت.بعد یک نفس عمیق کشیدم به اینکه فقط چهار سالش است فکر کردم و آرام تر شدم.درست است که بچه ی کسی به نام خواهر شوهر بود.اما خب بچه بود.میز را چیدم و صبحانه خوردیم.البته اول روی زمین سفره پهن کردم چون صندلیِ میز مناسبش نبود.اما اصرار کرد روی میز باید باشد.

بعد از صبحانه یک دفتر خواست که نقاشی بکشد.من هم خوشحال شدم که سرگرم می شود و شیطنت نمی کند دیگر. برایش دفتر و مداد رنگی آوردم.این بار کمی با تجربه تر شده بودم.نگذاشتم از جلوی چشمم دور شود.

دراز کشیده بود کفِ سالن داشت نقاشی می کشید من هم با خیالِ راحت با همسرم صحبت می کردم،دم نوشم را جرعه جرعه می نوشیدم.یک دفعه پرید بالا گفت:"نن دایی... دیش!... دیش دارم" به گلابی گفتم" قطع کن.قطع کن.خواهرزاده اتون جیش دارند."

از ترس این که لباس هایش را خیس نکند.همه شان را از تنش در آوردم.فرستادمش داخل.گفتم هروقت کارت تمام شد صدایم کن. بعد از لحظاتی  شنیدم که دارد گریه می کند گفتم چی شده؟.گفت مامانم را می خواهم.گفتم چی شده خب؟ گفت:"پی پی تلدم!" تا این را گفت اشک تو چشم هایم حلقه زد.اصلن تصورش هم چندش آور بود.اماصدایش خیلی مظلوم بود.گفتم "اشکالی نداره من الآن میام تمیزش می کنم باشه؟".اما باز گریه کرد. با گریه گفت:"نه...مامان بیاد" خلاصه باهزار زحمت راضی اش کردم که بروم داخل.رفتم در حالی که به افق نگاه می کردم.و نفس نمی کشیدم.اما برای اینکه گریه نکند.لبخند می زدم.به زحمت رفع و رجوعش کردیم آمدیم بیرون.لباسش را پوشاندم.دوباره نشست به بازی.انگار نه انگار که چند دقیقه پیش داشت گریه می کرد.یکم بعد گفت:"گفتی کچ دلس می تونی".پیش خودم گفتم الحق که مثل مادرت هیچ حرفی از خاطرت نمی رود.

رفتیم وسایلی که برای درست کردنِ کیک در خانه نداشتیم را از بیرون گرفتیم. حالا بماند که توی خیابان چه بلایی سر من آورد.چقدر بدبختی کشیدم که دستم را ول نکند.از همه ی مغازه ها دیدن نکند.قسمت بدترش از پله بالا آمدنش بود.مگر راه می آمد؟.

آمدیم مشغول کیک پختن شدیم.در حالی که حواسم باید به اینکه به همزن دست نزند،آرد را روی خودش نپاچد،مایه ی کیک را دست کاری نکند و چه و چه... می بود.الآن هم از من دعوت به عمل آورده باهاش نی نای کنم.اصلن هم قصد خوابیدن ندارد.

+مدیونید اگر فکر کنید حلال زاده به داییش می رود.