وقتی از هر دری... شاید هم دری وری

فکر می کنم چیزی که من را "خودم" می کند روح ارتجاع پذیرمن است.یک ارتجاع پذیریه بی حدوحصر. متمایل به مثبت ؟یا منفی؟ نمی دانم.زمان هایی هست که کاملا لمس می کنم،اینکه مرز خوشحالی و ناراحتی ام آنقدر باریک است که گاهی دیده نمی شود حتی.اینکه روزهایی در زندگی من باشد که صبحش شاد شاد باشم و شبش غمگین غمگین.خیلی زیاد است.اینکه من  درست در لحظه ی اوج یک قهقهه ی از ته دل،حس کنم الآن است که اشک هایم جاری شود برایم اتفاق تازه ای نیست.

من از"واقعی نبودن " بیزارم.همینی هستم که هستم. همین که در این صفحه می بینید.میان این خطوط.پشت آن پست.با اندک تفاوتی.کلماتی که بعددیگرمن فرمان تایپش رادرحالی متفاوت با آنچه ازمن سراغ داریدبه سرانگشتانم می دهند "چرکنویس" شده اند همیشه.همین باعث می شود که دلم بخواهد بگویم اینجا شعار نمی دهم! ابدا...فقط بیهوده می دانم که بی دلیل کسی را ناراحت کنم، آن هم ناراحت چیزی یا اتفاقی که خودم هم نمی دانم چیست؟ دیوانگی است شاید.اما واقعن نمی دانم...فقط می دانم چندساعت که بگذرد دومرتبه همان قبلی خواهم بود.همان حرف ها را خواهم زد.همان شوخ طبعی ها راخواهم داشت.همان عصبانیت ها.همان لبخندها.همان آینده ها.همان امیدها. یقین دارم که زود برخواهم گشت و همان قبلی ها را دوست خواهم داشت.

همسرم یک بار به من گفت :

- یادت میاد انیمیشن شرک رو که می دیدیم؟ 

آره معلومه که یادمه.

-یادت هست جایی رو که  شرک به خره گفت "دیوا مثل پیازن" ؟

آره خره هم  پرسید "بوگندوان؟"

-شرک چه جوابی داد؟

شرک گفت "دیوا لایه لایه ان".

-تو لایه لایه ای.طوری که هیچوقت نمیشه کشفت کرد.

من دلم نمی خواست دست نیافتنی بودم،دست نیافتنی که نه! همان لایه لایه بهتر است.دلم نمی خواست لایه لایه بودم.اما وقتی به مثال مسخره اش فکر می کنم به این نتیجه می رسم که همچین هم قیاس مع الفارق نبوده.درکمال دم دستی بودن.کلی من و رفتارم و احساساتم  را شامل می شود.کاملا صدق می کند.نه اینکه چندچهره باشم.نه. اما  چیزی بیشتر از آنچه معمول است حرف های نگفته دارم کمی بیشتر از آنچه او هست، یا بقیه ،یا کسانی که می شناسیم.حرف هایی که همیشه برای خودم بوده اند.مانده اند.

این نوشته از آن جایی نشات گرفت که چندوقتی بود میزان حرف هایی که نشر نیافتند به بالاترین حد ممکن رسیده بود.